Aleksander Fredro przyszedł na świat w 1793 w Surochowie niedaleko Przemyśla. Jego rodzina posiadała znaczny majątek. Nadany jej został również austriacki tytuł hrabiowski. Jego wykształcenie opierało się na wiedzy wyniesionej z domu, a przekazanej mu przez guwernerów.
Jako młodzieniec zaciągnął się do armii Księstwa Warszawskiego. Brał udział w wyprawie Napoleona na Moskwę 1812 roku. Zakończyła się ona dla niego niewolą, z której jednak zdołał uciec. Po tym wydarzeniu bierze udział w jeszcze kilku potyczkach, lecz wkrótce porzuca wojaczkę.
Teraz zaczyna prowadzić żywot ziemianina. Najpierw administruje wraz z ojcem gospodarstwem w Beńkowej Wiszni, następnie już na własny rachunek podobnym w Jatwięgach, gdzie zresztą zamieszkał (około 1818). Rok 1828 przynosi jego ślub Zofią z Jabłonowskich Skarbkową, co stanowiło zwieńczenie jego długich starań o jej rękę.
Młoda para osiada w Beńkowej Wiszni, którą Fredro odziedziczył po swym zmarłym ojcu. Jest bywalcem salonów we Lwowie. Podczas rabacji galicyjskiej (1846) tak się niezręcznie wyraża podczas jednego ze swych przemówień, iż zostaje niemal skazany za obrazę majestatu. W roku 1850 wyjeżdża wraz małżonką do Paryża, gdzie pozostają przez pięć lat. Po powrocie osiedlają się we Lwowie.
Fredro umiera w 15 sierpnia 1876 roku.
