Jan Sebastian Bach
Urodził się 21 marca 1685 w Eisenach, zmarł 28 lipca 1750 w Lipsku, niemiecki kompozytor i organista. Jest najwybitniejszym przedstawicielem rodu Bachów. Był najmłodszym synem Jana Ambrosiusa i Elizabeth. Do 10 roku życia przebywał w domu rodzicielskim domu. Ojciec dał mu podstawy gry na instrumentach smyczkowych, a kuzyn zapoznał go z muzyka organową. Osierocony, przeniósł się 1695 do swego brata Jana Christopha, organisty w Ohrdruf, aby kontynuować naukę w gimnazjum, które dało mu także podstawy praktyki muzyki. Lata 1700-03 spędził w Luneburgu, gdzie ukończył szkołę przyklasztorną św. Michała. W tym okresie zapoznał się z twórczością dawnych mistrzów oraz repertuarem współczesnej muzyki. W 1705 odwiedził w Lubece wybitnego organistę D. Buxtehudeg, którego gra i kompozycje nie pozostały bez wpływu na twórczość. Na jego dorobek kompozytorski składały się przede wszystkim dzieła organowe i fortepianowe. W 1707 ożenił się z Marią Barbarą Bach z którą miał 7 dzieci. Nieporozumienia z przełożonymi na tle sporów religijnych oraz nadmierna kontrola działalności ze strony władz spowodowały, że gdy otrzymał korzystną propozycję objęcia stanowiska organisty i muzyka nadwornego u ks. Wilhelma Ernesta w Weimarze. Do obowiązków Bacha należało komponowanie i gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Gdy w 1716 na miejsce zmarłego kapelmistrza Dresego powołał jego syna Bach urażony ta nominacją, zaczął zaniedbywać swe obowiązki kompozytorskie i popadł w ostry konflikt księciem, który pod koniec 1717 osadził go na blisko miesiąc w areszcie. Wkrótce po uwolnieniu Bach przeniósł się na dwór ks. Leopolda w Kothen. O tym jak kompozytorowi odpowiadała atmosfera Kothen, świadczy niesłychanie bujny rozkwit działalności kompozytorskiej, a także fakt, że w 1720 odmówił objęcia stanowiska organisty w Hamburgu. W 1721, po śmierci swej pierwszej żony, poślubił Annę Magdalenę Wilcken śpiewaczkę nadworna w Kothen. Od 1729 przez 12 lat prowadził koncerty Collegium Musicum. Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy kościele św. Jan, w 1949 przeniesiono jego prochy do kościoła św. Tomasza. Twórczość Bacha należały do epoki późnego baroku. W jego dziełach dziełach organowych i wokalnych dominuje wpływ muzyki niemieckiej. Rola Bacha polegała na syntezie dorobku muzycznych epok minionych i przygotowaniu nowych prądów- zwłaszcza romantyzmu. Od tego czasu dzieła Bacha weszły na stałe do repertuaru wykonawczego.
Dorobek kompozytorski Bacha obejmuje niemal wszystkie gatunki muzyki wokalnej i instrumentalnej doby baroku. Większość dzieł wokalno – instrumentalnych stanowią kantatyświeckie i kościelne( przeszło 200 ). W ostatnim dwudziestoleciu życia Bacha powstawały kantaty chorałowe. Do wielkich dzieł wokalnych ? instrumentalnych należą m. in. Pasje według tekstów ewangelicznych, oratoria, oraz Msza h-moll oparta na łacińskim tekście niezmiennych części mszy katolickiej. Muzykę wokalną reprezentują motety, kanony, chorały. Wśród dzieł instrumentalnych jedynie uwertury (suity)i Sinfonia. Dzieła organowe obejmują fugi, preludia, fantazje, toccaty.
