W trzech pierwszych strofach powtarza sie segment składniowy. Powstałe dzięki niemu zdania łączne ukazują jezioro, które jak lustro odbija zmienny obraz otaczającej je przyrody, a samo pozostaje niezmienione.
Z koleii w przedostatniej strofie występuje anafora „i”. Podmiot liryczny mówi tu o swojej postawie wobec świata.
Trzykrotne powtórzenie bezokolicznika „płynąć” w ostatniej strofie ukazuje przeznaczenie podmiotu mówiącego.
Tekst dzieli się na dwie części: opisową i refleksyjną- dotyczą natury i relacji podmiotu mówiącego z otaczającym go światem.
Elementy pejzażu to: jezioro,góry, obłoki, błyskawice, człowiek.
Mamy tu do czynienia nie z odzwierciedleniem zewnętrznego pejzażu, ale z pejzażem wewnętrznym, którego kreatorem jest podmiot liryczny(coś „odbija”, ale też coś „pomija”- ma możliwość panowania nad tym co „odbija”). I woda i podmiot są jak lustra- odbijają obrazy. Jednak pomiędzy funkcjonowaniem „wody lustra”, a „człowieka lustra” są rórznice. „Wodę lusto” charakteryzuje statyczność i niezmienność, a „człowieka lustro” dynamika i zmienność.
Wiersz Adama Mickiewicza to liryk opisowy ukazujący relacje pomiędzy człowiekiem a naturą. Utwór porusza prblem przemijania (uniwersalna prawda o losie ludzkim).
Zakończenie utworu- występujący zaimek „mnie” może świadczyć o odniesieniu do roli poety.
