Tragedia antyczna wywodzi się z obrzędów ku czci boga Dionizosa. Jej istotną cechą jest tragizm polegający na starciu równorzędnych racji moralnych i stworzeniu sytuacji bez wyjścia. W wyniku tego szlachetna jednostka ponosi nieuchronną klęskę. Według Arystotylesa widz ogladający tragedię powinien odczuć litość oraz trwogę i w efekcie doznać oczyszczenia, tzw. katharsis. Tragedia rozpoczynała się prologiem. Po nim następowały na przemian pieśni chóru komentujące akcję utworu, czyli stasimony i sceny, w których rozgrywała się akcja, czyli epejsodiony. Akcja tragedii toczyła sie w jednym miejscu, rozgrywała w ciągu jednego dnia i dotyczyła jednego wątku. Z tragedii antycznej wywodzi sie zasada trzech jedności: miejsca, czasu i akcji.
