W r-ku zdań mamy zmienne zdaniowe – p, q, r, s oraz funktory(odp. spójnikom) ~negacja(nie prawda, że):~p, p`, Np., p; wart. log 0.
^koniunkcja (i):p^q, Kpq, p&q
alternatywa(lub):pq, p+q, Apq
implikacja(jeżeli…to..) pq, pq, Cpq
= tożsamość(wtedy i tylko wtedy gdy…) p=q, Epq
^x, x,x, (x)kwantyfikator ogólny – dla każdego X
x,x,x kwant. szczegół.
Semiotyka-to ogólna teoria znaków uwzględ. szczegól. znaki tworzące język czyli wyrażenia.
Dzieli się na: semantykę, pragmatykę, syntaktykę.
Pragmatyka – dział semiologii czyli ogólnej teorii języka, który zajmuje się stosunkami zachodzącymi między wyrażeniami językowymi a osobami które się nimi posługują.
Syntaktyka – dział semiologii, w którym rozważa się własności wyrażeń i stos. zachodzące między wyrażeniami nie uwzględniając stosunku wyrażeń do podmiotu do których się one odnoszą ani też do osób, które się nimi posługują.
Stos. semant. – stos. pomiędzy wyrażeniami a przedmiot.,do których te wraż. się odnoszą.
Semantyka-dział log.,którego dziedziną są stos.i włosn. semant.
Opisuje stos. zachodzące między znakami a rzeczywist. do której się odnoszą. Do stos. tych zalicz min. oznaczenie.
Oznaczenie – to
• stos. nazwy do desygnatu
Desygnatem nazwy N języka J przy pewnym jej znaczeniu jest każdy przedmiot, o którym można ją zgodnie z prawdą orzec. Np.: koń – siwek
Oznaczenie (desygnowanie) – to stos. nazw do jej desygnatów.
Denotacja (zakres nazwy) – zbiór wszystkich desygnatów nazwy przy danym jej znaczeniu.
Nazwa – oznacza każdy ze swych desygnatów, czyli każdy przedmiot, o którym można tę nazwę przy każdym jej znaczeniu zgodnie z prawdą orzec.
• Jakiekolwiek odnoszenie się znaku do rzeczywistości, której znak dotyczy.
Oznaka – to inaczej symptom, objaw, wskaźnik. Rzecz(zjawisko X) jest oznaką rzeczy (zjaw. Y) gdy w obecności X można wnosić o obecność Y. Przy czym związek zachodzący między X i Y jest więzią naturalną.
Znakiem nazywamy dostrzegalny układ rzeczy, czy zjawisko spowodowane przez kogoś ze względu na to, iż jakieś wyraźne ustanowione czy zwyczajowo ukształtow. reguły nakazują wiązać z tym ukł. rzeczy czy zjawiskiem myśli określonego typu.
Znaczenie (konotacja) – to relacja wiążąca znak z danym zewnętrznym ukł. odniesienia.
Ze względu na różne ukł. odniesienia aktywne w procesie komunik. Wyróżnia się 3 typy znaczeń:
# z.s. odpowiada relacji danego znaku do innych znaków.
Dany znak znaczy tyle o ile został umiejscowiony w określony sposób wśród innych znaków wedle 2 reguł.
1) w syst językowym danego języka
2) w wypowiedzi przez umiejscowienie go w jakimś kontekście.
#z.s. określa zakres możliwych zastosowań danego wyrazu, a więc możliwe występowanie jego z innymi wyrazami w wypowiedzi.
Język – to system obejmujący wyznaczony przez pewne reguły zbiór znaków słownych z którymi odpowiednie reguły nakazują wiązać myśli określonego typu a inne reguły określają dopuszczalny sposób wiązania tych znaków w wyrażenia złożone.
Trzy zbiory reguł dla języka wg semiotyki:
-reguły wyznaczające zasób słów danego języka
-reguły znaczeniowe, które określają przyporządkowanie elementom języka jakiejś rzeczywistości.
Nazwom są przyporządkowane obiekty, zdaniom są stany rzeczy, a spójnikom zdaniowym relacje między stanami rzeczy.
-reguły składniowe czyli syntaktyczne.
Język dzieli się na:
*j. naturalny – jego reguły są kształtowane zwyczajowo, jego używanie dopuszcza różne sytuacje uwarunkowania wypowiedzi
*j. sztuczny – to j. Konstruowany ze względu na z góry określony cel.
Słownictwo – zasób słów posiadających ustalone znaczenia w danym języku. Ten zasób można podzielić ze względu na sposób użycia na:
~słownik czynny – zasób słów, którymi dana osoba posługuje się prawidłowo w danym języku
~słownik bierny – zasób słów, które dana osoba prawidłowo rozumie w danym języku, ale nie posługuje się nimi czynnie.
Szczególne miejsce w słowniku i komunikacji zajmują idiomy. Są to wyrażenia złożone, których znaczenie jest inne od znaczeń wyrazów wchodzących w skład tego wyrażenia np. utrzeć komuś nosa.
