„Oda do młodości” powstała w grudniu 1921 r. i jest utworem łączącym jeszcze elementy poetyki klasycystycznej i myśli bliskie ludziom. Oświecenia z cechami charakterystycznymi dla romantycznego przełomu. Utwór jest utrzymany w wysokim tonie, z podniosłym, patetycznym językiem i kierują wypowiedź do młodości.
Mickiewicz adresatem swego utworu czyni stan, w jakim człowiek przez pewien czas się znajduje. Tytuł wskazuje na przełomowość utworu i jego zasadniczą tematykę. Podstawą konstrukcji wiersza jest bowiem kontrast pomiędzy światem młodych i starych. Poeta równolegle prowadzi dwa wątki prezentujące oba pokolenia i konsekwentnie je sobie przeciwstawia. „Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy”. – tak mówi o starych ludziach, bez uczuć, nie zdolni uniesień. Świat starców jest opisany elementami brzydoty i mówi, że pokrywają go „wody trupie”. „Młodości! ty nad poziomy Wylatuj, a okiem słońca Ludzkości całe ogromy Przeniknij z końca do końca.” Pojawiające się obrazy młodości, przenikającej wszystko, która ma zapanować nad światem. Jej panowanie oznaczało będzie nadejście niemej rzeczywistości.
Poeta oddaje swoje odczucia, wzrastające napięcie oddaje jakby wzlotem targających nim emocji i chęci. Owa emocjonalność podkreśla ogromną wagę młodych pokoleń.
