Satyra „Do króla” ma charakter polityczny, ponieważ dotyczy działalności króla i postawy możnowładców.
Krytyka przeciwników reform oświatowych i społecznych jest subtelna i zamaskowana. Pozornie autor stawia zarzuty królowi: że jest młody, wykształcony, wprowadza zmiany, że jest Polakiem, a nie cudzoziemcem. Przewrotność ironii polega na tym, że wymienione zarzuty stają się zaletami władcy i równocześnie oskarżeniem tych, którzy przeszkadzali Stanisławowi Augustowi w dążeniach do rozwoju oświaty, nauki i kultury. Zazdrościli tronu i atakowali króla często z błahych powodów. W utworze góruje ton ironiczno – drażniący i treść jest dwuznaczna, niż zawsze łatwa do odczytania aluzji.
