Ramzes XIII to pierwszoplanowa postać powieści Bolesława Prusa. Mimo, że sam ?Faraon? pisarza ma konkretne odwołanie do historii, to główny bohater jest całkowicie, od początku do końca wykreowany przez autora. Jego cele stają się elementem sporów między nim a nieposkromionymi kapłanami. Postępowanie wbrew wszystkim, nieustępliwość, brak poczucia rezygnacji
i upór okazują się czymś w rodzaju współzawodnictwa faraona o władzę
w kraju.
Ramzes XIII jest młodym Egipcjaninem ?z twarzą prawie kobiecą?. Młodzieńczy wiek nie daje mu powodów do dbania o własną prezencję. Dowodem na to jest to, że nie goli on głowy, nie nosi peruki, nie pielęgnuje cery, która wygląda na ciemną i popękaną. U niektórych (np. u Tutmozisa) wzbudza to poirytowanie.
Od samego początku Ramzes XIII wykazuje zainteresowanie wojskowością. Inne rzeczy natomiast odsuwa na drugi plan. Największym błędem monarchy jest to, że nie docenia roli, znaczenia nauki. Bagatelizuje wiadomość o przewidywanym zaćmieniu słońca, co przypłaca niepowodzeniem planów politycznych. Kapłani nie cieszą się zbyt dobrą rekomendacją Ramzesa. Widząc, że rosną oni w siłę, po śmierci ojca stara się wykluczyć ich
z rywalizacji o faktyczne przywództwo. W swych działaniach jest porywczy, impulsywny i zbyt pewny siebie. Jego chroniczne zmagania ze znienawidzoną przez niego grupą społeczności Egiptu nie przynoszą oczekiwanych rezultatów.
Związki z kobietami ujawniają powierzchowność w kontaktach między nim a kochankami. Po wnikliwej ocenie sytuacji, stwierdza, że do żadnej z nich nic tak naprawdę nie czuje. Natomiast one same wykorzystują jego łatwowierność i nierozwagę. Stają się ogniwem spisku, podejmując pertraktacje
z wrogiem.
Efekty dążeń Ramzesa ewoluują w ostateczną klęskę i śmierć. Jest on jedną z bardziej wyrazistych postaci literackich. Postać można ocenić stosunkowo dobrze. Imponuje jego odwaga, konsekwencja, ryzyko. Niemniej jednak próba, jakiej się podjął była karkołomna i od początku spisana na straty.
