Aleksander Fredro urodził się 20 Vi 1793 r. w Surochowie pod Przemyślem w zaborze austryjackim. Pochodził on z podupadłej rodziny szlacheckiej, która dzięki zapobiegliwości i gospodarności ojca poety Jacka Fredry awansowała społecznie. Pobierał nauki od guwernerów, jego początkowe wykształcenie było skąpe. W 1809 r., kiedy wojska Poniatowskiego wkroczyły do Galicji zaciągnął się do wojska. W latach 1812 – 14 uczestniczył w kampanii Napoleona w Rosji w stopniu oficerskim. W stopniu już kapitana podał się do dymisji i w 1815 r. powrócił do majątku ojca. Rozpoczął żywot gospodarza, przeniósł się do własnego majątku. W 1828 r. objął gospodarstwo po ojcu i ożenił się z Zofią z Jabłonowskich Skarbkową (w posagu otrzymuje zamek w Odrzykoniu). Nie wziął on udziału w powstaniu listopadowym, w 1831 r. był posłem na sejmie galicyjskim. Wziął udział w wypadkach lwowskich Wiosny Ludów co zakończyło jego działalność społeczno – polityczną. Wprawdzie w 1861 r. został wybrany do sejmu krajowego, lecz po kilku miesiącach złożył dymisję. Lata 1850 – 1855 Fredrowie spędzili w Paryżu gdzie przybywał ich jedyny syn. Po powrocie do kraju osiadł we Lwowie, w roku 1865 społeczeństwo złożyło hołd pisarzowi w uroczystym pochodzie. Fredro zmarł we Lwowie 15 VII 1876 r. Zasłynął jako komediopisarz („Pan Geldhab”, „Mąż i żona”, „Cudzoziemszczyzna”, „Damy i huzary”, „Odludki i poeta”, „Gwałtu co się dzieje”, „Pan Jowielski”, „Śluby panieńskie”, „Zemsta”, „Trzy po trzy”).
