1798 Przychodzi na świat w Nowogródku (lub leżącym nieopodal Zaosiu) w rodzinie drobno-szlacheckiej.
1815 Rozpoczyna studia na Uniwersytecie Wileńskim; jednym z jego profesorów jest znakomity historyk Joachim Lelewel. Współtworzy Towarzystwo Filomatów.
1819-1823 Pracuje w Kownie jako nauczyciel w szkole powiatowej. Poznaje Marylę Wereszczakównę, swoją wielką miłość. Wydaje w Wilnie dwa tomy poezji (w pierwszym znajdą się „Ballady i romanse”, w drugim – II i IV część „Dziadów” oraz „Grażyna”). Zostaje aresztowany, uwięziony i sądzony w procesie filaretów.
1824 Skazany na zesłanie, opuszcza Litwę na zawsze; rozpoczyna kilkuletni pobyt w Rosji (Petersburg, Moskwa, Odessa). Poetyckim owocem wycieczki na Krym będą „Sonety krymskie” wydane wraz z sonetami odeskimi.
1828 Ukazuje się jego powieść poetycka „Konrad Wallenrod”.
1829 Podczas podróży po Europie poznaje w Weimarze Goethego, wędruje po Szwajcarii, zwiedza Włochy (Rzym na zawsze pozostanie jego ulubionym miastem); rozpoczyna cykl liryków, zwanych rzymsko-drezdeńskimi.
1831 Przyjeżdża do Wielkopolski z zamiarem przekroczenia granicy i udania się do ogarniętego powstaniem Królestwa Polskiego, lecz jest już za późno – powstanie wygasa.
1832 Przebywa w Dreźnie, tu pisze kilka wierszy powstańczych i III część „Dziadów”. Wyjeżdża na stałe do Paryża, włącza się w prace emigracyjne. wydaje „Dziady” oraz „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego”.
1833 Zostaje redaktorem i głównym publicystą pisma „Pielgrzym Polski”, ale rychło odsuwa się od „potępieńczych swarów” emigracji.
1834 Wydaje „Pana Tadeusza”. Żeni się z Celiną Szymanowską.
1839 Wraz z rodziną jedzie do Lozanny, gdzie będzie wykładał literaturę łacińską. Pisze kilka wierszy, zwanych lirykami lozańskimi.
1840 Obejmuje katedrę literatur słowiańskich w College de France w Paryżu i rozpoczyna pierwszy z czterech cykli prelekcji. Wierszy (poza kilkoma drobiazgami) więcej nie pisze – interpretatorzy do dziś zastanawiają się nad zagadką jego zamilknięcia.
1841 Poznaje Andrzeja Towiańskiego u wraz z nim zakłada Koło Sprawy Bożej, które gromadzi liczne grono wyznawców, rekrutujących się głównie spośród polskiej emigracji we Francji.
1848 W czasie Wiosny Ludów tworzy Legion polski walczący we Włoszech, pisze dla niego „Skład zasad”.
1849 Zakłada w Paryżu dziennik „Trybuna Ludów”, w którym lewicowi publicyści z różnych krajów głoszą radykalne programy społeczne.
1855 Jedzie do Turcji, by wesprzeć akcję organizowania legionu polskiego do walki z Rosją. Umiera w Stambule. Zostaje pochowany na podparyskim cmentarzu w Montmorency (w roku 1890 Polacy złożą jego prochy na Wawelu).
