1333 – śmierć Władysława Łokietka
1333 – koronacja Kazimierza Wielkiego na króla Polski
1335 – I zjazd w Wyszehradzie, zrzeczenie się za 20 tys. kop groszy praskich pretensji do korony polskiej przez Jana Luksemburskiego
1339 – II zjazd w Wyszehradzie, zrzeczenie się praw do Śląska i Mazowsza przez Kazimierza
1339 – sąd papieski w Warszawie. Polsce przyznano ponownie Pomorze i ziemię chełmińską, zakon nie uznał wyroku; Papież zawiesił wykonanie wyroku gdy Krzyżacy zwiększają świętopierze ze swoich terenów
1340 – Kazimierz Wielki zostaje wyznaczony na następcę Bolesława Jerzego, Piasta z linii mazowieckiej, władającego Rusią Halicką. Zajęcie Rusi Halickiej
1343 – pokój wieczysty z Krzyżakami w Kaliszu. Polska odzyskała Kujawy i ziemię dobrzyńską a Pomorze oddała w wieczystą jałmużnę zakonowi (zachowując prawo własności)
1347 – statut wiślicki dla Małopolski i piotrkowski dla Wielkopolski; następowało zamknięcie stanu szlacheckiego
1348 – pokój z cesarzem, królem Czech, Karolem IV w Namysłowie, Mazowsze dostaje się ponownie do polskiej strefy wpływów
1356 – pokój w Pradze oddający Śląsk Czechom a właściwie będący zaakceptowaniem istniejącego stany rzeczy
1365 – zajęcie Santoka i Drezdenka
1364 – Założenie Akademii Krakowskiej
1370 – śmierć Kazimierza Wielkiego, swojemu adoptowanemu synowi Kaźkowi Słupskiemu zapisał rozległe dobra
1. Przed Kazimierzem Wielkim stanęło zadanie umocnienia zjednoczonego przez ojca państwa. By to osiągnąć należało scentralizować i ujednolicić urządzenia państwowe, podnieść jego zamożność i obronność.
2. Szerokie poparcie Kazimierza dla ruchu kolonizacyjnego, wykorzystanie położenia Polski na ważnych szlakach handlowych dla wzbogacenia miast (prawo składu i przymusu drogowego np. przymus przejazdu przez Kujawy z pominięciem Mazowsza)
3. Budowa sieci zamków obronnych. Organizacja siły zbrojnej opartej na pospolitym ruszeniu posiadaczy dóbr ziemskich na prawie rycerskim, sołtysów i wójtów.
4. Przejawem centralizacji jest wykształcenie się urzędów centralnych (kanclerz, podskarbi) oraz utrzymanie wprowadzonego przez Wacława II urzędu starosty (starosta ramieniem królewskim w terenie).
5. Założenie pierwszej wyższej uczelni w kraju – Akademii Krakowskiej (1364) – późniejszy Uniwersytet Jagielloński
6. Statuty piotrkowsko-wiślickie (statuty Kazimierza Wielkiego) kodyfikacja partykularnego prawa zwyczajowego (1346/47)
7. Ostateczne ukształtowanie się ustroju stanowego społeczeństwa polskiego (zamknięcie stanu szlacheckiego – statuty). Powstają odrębne stany: duchowny, szlachecki, mieszczański i chłopski.
Stan – grupa społeczna o odrębnym od innych grup statusie prawnym
1. Konieczność prowadzenia przez Kazimierza określonej polityki wewnętrznej zmusza go do zrównoważonej polityki zagranicznej, realizowanej głównie środkami dyplomatycznymi.
2. Początkowy kompromis z Luksemburgami (traktaty z lat 1335 i 1339), a następnie przegrana wojna (1345) prowadzą do utraty Śląska. Sukcesem w sporach z Luksemburgami jest ich zrzeczenie się praw do tranu polskiego (1335) i zwierzchnictwa lennego nad Mazowszem (1356), którego władcy już wcześniej uznali się lennikami Kazimierza (1351).
3. Spory z Zakonem o Pomorze zakończone pokojem w Kaliszu (1343)
4. Sojusz z Węgrami – wspólna ekspansja na Ruś Halicko-Włodzimierzowską. Przyłączenie Rusi do Polski (1366). W związku z układem sukcesyjnym z Andegawenami, w wypadku gdyby miał on potomków męskich Węgry mogły ją wykupić od Polski po jego śmierci za 100 tys. florenów (umowa Kazimierza Wielkiego z Ludwikiem Węgierskim z roku 1350)
5. Próby zacieśnienia związku z Pomorzem Zachodnim:
* sojusz z Bogusławem V wołogoskim (1343)
* przymierze z Danią (1350) szachujące Brandenburgię i Zakon Krzyżacki
* odebranie Brandenburgii okręgu Wałcza – rozerwanie połączenia z państwem zakonnym (1368)
* adopcja Kaźka Słupskiego (1368), syna Bogusława V i córki Kazimierza Wielkiego, Elżbiety, połączona z nadaniem mu praw do ziem: dobrzyńskiej, sieradzkiej, łęczyckiej, okręgu Wałcza i znacznej części Kujaw
6. Wynikiem polityki zagranicznej Kazimierza Wielkiego był wzrost znaczenia Polski na arenie międzynarodowej (utrwalenie suwerenności wobec cesarstwa i papiestwa). Wymownym przykładem prestiżu Polski był kongres krakowski z roku 1364, na który przybyli Karol IV (cesarz niemiecki i król czeski), Ludwik Andegaweński, Waldemar IV duński, Piotr król Cypru, Otton margrabia brandenburski oraz książęta śląscy, pomorscy i mazowieccy. W czasie jego obrad poświęconych utrzymaniu pokoju w Europie Środkowej odbyła się słynna uczta u Wierzynka.
