Rywalizacja Rosji z Japonią o wpływy na dalekim wschodzie (Chiny, Mandżuria, Korea) doprowadziła do wybuchu wojny w 1904 roku. W wyniku tej wojny Rosja poniosła znaczące straty i musiała zawrzeć pokój na niekorzystnych dla siebie warunkach. Ta kosztowna przegrana doprowadziła do zaostrzenia niezadowolenia ludu z samowładnych rządów cara. Gwałtowny wzrost cen artykułów żywnościowych, zamykanie nierentownych fabryk, a w związku z tym wzrost bezrobocia dotknęły przede wszystkim robotników. Niekorzystny przebieg wojny budził także wzrost krytycyzmu wobec władz ze strony rosyjskiej burżuazji oraz warstw i grup społecznych z nią związanych. W miastach zaczęły wybuchać strajki, protestowali robotnicy, chłopi. Kraje podbite przez Rosję oczekiwały momentu w którym mogłyby się upomnieć o swoje prawa.
22 stycznia 1905 roku Towarzystwo Robotników Petersburga zorganizowało pokojową demonstrację przed Pałacem Zimowym. Delegacja demonstrantów miała wręczyć carowi petycję która zawierała prośbę o wzięcie w opiekę wyzyskiwanych i gnębionych przez burżuazję robotników. W tej demonstracji wzięło udział około 140 tysięcy ludzi. Wsród demonstrantów było wiele kobiet i dzieci. Car Mikołaj II wydał rozkaz otwarcia ognia do zgromadzonych ludzi, w wyniku czego zginęło około tysiąc osób, w tym wiele kobiet oraz dzieci. To wydarzenie zapoczątkowało wybuch rewolucji. Odpowiedzią na to były zorganizowane w styczniu – marcu 1905 antycarskie wystąpienia. Udział w nich wzięło ponad 400 tysięcy robotników. Po pierwszej fali strajków wrzenie rewolucyjne wzmogło się w okresie wiosna – lato tegoż roku i ogarnęło wszystkie większe ośrodki przemysłowe imperium rosyjskiego. Do walki z carem przystąpili także chłopi, którzy domagali się przeprowadzenia reformy rolnej. Ich wystąpienia polegały na zajmowaniu siłą i dzieleniu gruntów dworskich. Objęły one olbrzymie tereny Rosji centralnej oraz Ukrainy. Nastroje rewolucyjne pojawiły się także w armii, czego przejawem był bunt marynarzy na pancerniku Patiomkin oraz w późniejszym czasie artylerzystów w Kronsztadzie i marynarzy na krążowniku Oczakow . Robotnicy, chłopi oraz żołnierze zaczęli powoływać rady swych przedstawicieli, by kierowali ich walką (Rady Delegatów Robotniczych, Rady Delegatów Chłopskich, Rady Żołnierskie). Walka toczyła się przede wszystkim przeciw samowładztwu carskiemu oraz o demokratyczne reformy ustrojowe, a także o poprawę warunków bytowych ludzi pracujących. W rewolucji tej rolę odgrywały także ugrupowania takie jak: Stronnictwo Konstytucyjno – Demokratyczne (dążyło do przekształcenia Rosji w monarchię konstytucyjną), Stronnictwo koneserwatywne (pragnęło jedynie złagodzić samowładztwo cara). Najbardziej aktywną działalność w czasie rewolucji prowadzili jednak bolszewicy (odłam socjaldemokracji rosyjskiej), którym marzyło się przechwycienie władzy poprzez rad delegatów. Starali się to zrobić poprzez organizowanie i podsycanie zbrojnych wystąpień. Takim wystąpieniem było powstanie robotnicze w Moskwie w grudniu 1905. Jednak nie zostało one poparte dość zdecydowanie przez inne skupiska robotnicze oraz wojsko po 8 dniach zostało krwawo stłumione. W 1906 roku fala nastrojów rewolucyjnych w Rosji opadła a w 1908 r. praktycznie zanikła.
W tym samym czasie na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego zaczęły się ścierać różne koncepcje w sprawie wykorzystania wojny Rosji z Japonią. Jedni liczyli na to, że car wobec trudności będzie musiał iść na ustępstwa wobec Polaków. Do przyjęcia takich poglądów skłaniała się Liga Narodowa. Chciała ona zmienić rolę Polski z petenta na partnera Rosji. Endecja uznała przygotowanie akcji niepodległościowej za nierealne, a Dmowski liczył na zjednoczenie wszystkich zaborów w razie konfliktu międzynarodowego. Piłsudzki i działacze PPS liczyli na powstanie zbrojne wspierane przez masy robotnicze narodów uciskanych przez Rosję. PPS zaczęła się zbrojnie przygotowywać do walki. Niezadowolenie społeczeństwa polskiego rosło i w 1905 roku doszło do strajków i demonstracji, które objęły miasta oraz wsie. 13 listopada 1904 roku Piłsudski zorganizował manifestację na Placu Grzybowskim w Warszawie. Gdy po mszy św. ruszył pochód, został zaatakowany przez policję. Odpowiedzią na to były strzały młodych bojówkarzy polskich. To starcie było pierwszym starciem zbrojnym z zaborcą po upadku Powstania Styczniowego. Od tego czasu do starć dochodziło w wielu polskich miastach. PPS zaczęła organizować specjalne oddziały wojskowe. 28 stycznia 1905 r. dotarła do Warszawy wieść o krwawej niedzieli w Petersburgu. Warszawa zastrajkowała, a w następnych dniach strajk powszechny ogarnął cały zabór rosyjski. Na ulicach budowano blokady, robotnicy domagali się poprawy warunków pracy i płacy. W rewolucji uczestniczyli także studenci i uczniowie (domagali się wprowadzenia języka polskiego do szkół, upowszechnienia oświaty i likwidacji policyjnej kontroli).
Liga Narodowa i Stronnictwo Demokratyczno – Narodowe uznały, że osłabiona Rosja musi pójść na kompromis z Polakami. Starzy działacze PPS najwięcej uwagi skupili na Organizacji Bojowej, która swą działalność miała kształtować nastroje narodu. W 1906 roku w PPS doszło do rozłamu. W wyniku tego utworzyły się dwa odłamy: starzy – wierni pierwotnemu programowi (na pierwszym miejscu walka o niepodległość); młodzi – zwolennicy rewolucji socjalnej. Starzy utworzyli PPS – Frakcję Rewolucyjną, Młodzi – PPS Lewicę. Część członków PPS w rewolucji widziała walkę o zmianę ustroju społecznego lub jego zreformowanie. Głównym celem było jednak wywalczenie niepodległości Polski. Członkowie Organizacji Bojowej organizowali napady na konwoje i kasy, by zdobyć fundusze niezbędne do prowadzenia działalności rewolcyjnej oraz organizowano zamachy na przedstawicieli władz rosyjskich. Ludzie ci zmierzali do wywołania powstania przeciw Rosji, a nie rewolucji proletariackiej przeciw kapitalizmowi. W czasie rewolucji powstawały mniejsze organizacje obejmujące chłopów i inteligencje popierające do dążenia. Same jednak pragnęły ograniczyć się do pokojowych manifestacji. Uważały one, że tą drogą uzyskają ustępstwa ze strony Rosji i doprowadzą do przebudowy ustroju oraz nadania Polakom praw narodowych. Przeciw rewolucji występowała jedynie endecja, której przywódca był skłonny do współpracy z Rosją w zamian za dopuszczenie w przyszłości do autonomii Królestwa, a obecnie do przywrócenia języka polskiego w szkołach i administracji.
Władze rosyjskie przy pomocy wojska i policji zdławiły ostatecznie rewolucję i przeszły do masowych represji. Rewolucja była walką polityczną i społeczną Polaków, pierwszą od Powstania Styczniowego. Mimo kolejnej klęski i śmierci wielu ludzi, miała korzystne następstwa. Przyniosła robotnikom pewną poprawę sytuacji materialnej i dała możliwości zorganizowania silnego ruchu związkowego. Naród polski uzyskał zezwolenie na:
– wprowadzenie języka polskiego do urzędów,
– zakładanie prywatnych szkół z jezykiem polskim jako wykładowym,
– zgodę na legalną działalność różnych stowarzyszeń naukowych, kulturalnych i społecznych.
Te mobilizowały Polaków do jeszcze większej walki o prawa narodowe.
