Rozwazania o marnosci zycia i nieuchronnosci smierci w Rozmowie Mistzra Polikarpa ze Smiercia 1. Stosunek sredniowiecza do smierci. a) Kosciól celowo sklanial ludzi do myslenia o smierci, co potwierdza popularne wówczas powiedzenie Memento mori . Smierc nalezala do tzw. spraw ostatecznych obok sadu ostatecznego, piekla i nieba. Kosciól róznicowal smierc czlowieka grzesznego i cnotliwego. Pierwsza miala byc przykra, druga stanowila zwykla koniecznosc, której obawiac sie nie nalezalo. Wazne bylo nalezyte przygotowanie sie na spotkanie ze smiercia. Mialy temu sluzyc: zycie w cnocie, spowiedz, rachunek sumienia, pojednanie z ludzmi i swiatem. b) Przyklady motywów smierci w literaturze: – Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Smiercia , – Skarga umierajacego , – cykl drzeworytów niemieckiego artysty Hansa Holbeina Mlodszego z pocz. XV w. przedstawiajacy rózne wizerunki smierci. Wizerunek Smierci w Rozmowie Mistrza Polikarpa ze Smiercia jest przerazajacy: chuda, blada, zólte oczy i cialo, bez konca nosa i warg, zgrzytajaca zebami, z kosa w reku itp. Mówi ona, ze zabierze ze soba kazdego czlowieka, ale w pierwszej kolejnosci grzeszników, ksiezy zyjacych w dostatku i rozkoszy, rozpustne kobiety, sedziów niesprawiedliwych, pijaków. Wynika stad, ze im czlowiek przejdzie przez zycie skromniej, tym jego spotkanie ze Smiercia bedzie mniej przykre.
