Przyczyny odrzucenia poezji Norwida przez mu wspólczesnych C.K. Norwid jest reprezentantem tzw. drugiego pokolenia romantyków, którego mlodosc przypadla na czasy po klesce powstania listopadowego. Norwid mial bardzo silne poczucie zarówno przynaleznosci pokoleniowej, jak tez odrebnosci swojej generacji, zwanej przez niego pokoleniem sierocym, straconym. Doswiadczenie losów tejze generacji i przemyslenie przyczyn owego zmarnowania zawazylo na calym zyciu poety, na jego swiatopogladzie, decyzjach literackich, a nade wszystko na stosunku do romantyzmu i jego idei czynu zbrojnego, ofiary i meczenstwa. Polemika z romantyzmem stala sie zródlem oryginalnosci Norwida, a zarazem samotniczej odrebnosci zarówno wsród ówczesnych poetów, jak tez w relacjach z czytelnikami. Fenomen odrzucenia poezji Norwida tlumaczy sie dzisiaj tym, ze Norwid-liryk ostentacyjnie lamal przyzwyczajenia publicznosci do wierszy spiewnych, o tresciach nieskomplikowanie patriotycznych lub uczuciowych, tzw. rzewnych. Poslugiwal sie parabola w liryce i dramacie, a wiec w gatunkach, gdzie nie byla ona stosowana. Zaskakiwal tym czytelnika, przywyklego laczyc parabole z powiastka dydaktyczna badz bajka. Norwid eksponowal ironie, która w przeciwienstwie do humoru, nie cieszyla sie dobra slawa, uchodzac za przeciwienstwo szczerosci uczuc. Postepowal zatem Norwid jak twórca awangardowy, realizujac swój program bez liczenia sie z odbiorca rzeczywistym, a czasem wyraznie wbrew niemu. Czytelnicze niepowodzenia Norwida wolno potraktowac jako kleske awangardzisty, który radykalnie lamal oczekiwania swoich wspólczesnych i porozumienie nawiazal dopiero z pokoleniem pózniejszym. Popularnosc dla poezji Norwida przyszla dopiero wraz z nadejsciem modernizmu.
