Który ma złoty klucz od jasnej zorzy,
Który zawiera, a nikt nie otwiera,
Który otwiera, a nikt nie zawiera,
Wrota jutrzenki nad światem roztworzy,
I spyta: Którzyż są przed drzwiami memi?
Skąd przyszli? W jakie obleczeni zbroje?
Sąż to setniki i namiestne moje,
Którem za siebie postawił na ziemi?
Lecz ujrzy rzesze ciche, jak łan żyta,
I nie odziane żelazem ni złotem,
Rzesze, co we lnach chodzą zlane potem,
I zadumieje w sobie, który pyta.
I puści światło, i onym otworzy,
Co oczy wznoszą do jutrzni rozbłysku,
A żyją chlebem swojego ucisku,
Który ma złoty klucz od jasnej zorzy.
