Sytuacja w Niemczech i Austro-Węgrzech. Od początku roku 1918 dochodziło w Niemczech do coraz ostrzejszych objawów niezadowolenia robotników i do wzrostu ruchu strajkowego. Wśród haseł strajkowych coraz częściej pojawiało się żądanie zawarcia pokoju.
Pod wpływem pogarszających się warunków, jesienią 1918 r., nastąpiło dalsze pogłębienie kryzysu politycznego. Nastroje antywojenne i rewolucyjne objęły również armię, ponoszącą teraz same klęski. Momentem krytycznym stał się rozkaz dowództwa floty wysłania okrętów niemieckich do samobójczej walki z flotą brytyjską. Dnia 4 listopada 1918 r. 100 tys. marynarzy w Kilonii oraz innych bazach morskich odmówiło wykonywania rozkazów i wywiesiło na okrętach czerwone sztandary. Bunt marynarzy został
w pełni poparty przez proletariat, który także przystąpił do walki.
W kilka dni później wybuchły powstania w Bawarii i w Berlinie, a 9 listopada rządy w Niemczech objęli socjaldemokraci z Fryderykiem Ebertem na czele. Cesarz Wilhelm II zmuszony został do wyrzeczenia się tronu i opuszczenia Niemiec.
Monarchia austro-węgierska już od dłuższego czasu była w stanie kryzysu. 2 coraz większą siłą ujawniały się tu dążenia niepodległościowe narodów słowiańskich oraz narastało wrzenie rewolucyjne. Dnia 28 października 1918 r. Czesi i Słowacy proklamowali powstanie republiki czechosłowac¬kiej. Tego samego dnia Rada Narodo¬wa Księstwa Cieszyńskiego ogłosiła odradzanie się państwowości polskiej w Cieszynie. Dzień później, w Zagrze¬biu ogłoszono uroczyście akt połącze¬nia się południowchSłowian z Serbią. W dniu 11 listopada zostało utworzone Zjednoczone Królestwo Ser-bów-Horwatów-Słoweńców (SHS), zwane Jugosławią.
12 listopada, po ustąpieniu z tronu cesarza Austro-Węgier Karola, została proklamowana Republika Austrii, a w cztery dni później również i Węgry ogłosiły niepodległą republikę.
