Coś się zmieniło na świecie —
Godzina dziś strasznie jest smutna!…
Na łące, nad brzegiem rzeki,
Szare się bielą płótna.
Mieliśmy kiedyś zaćmienie —
Coś się dziwnego stało…
Jak to? Twój byt się rozdwoił?
Od ducha odpadło ciało?
To cień twój jest własny? Czy może
Kto inny za tobą kroczy,
Którego widmo jedynie
Widzą pijane twe oczy?
Czy nie słyszałeś, mój druhu,
Co uradzono tam w górze?…
Gdzież komu legiwać tak długo?!
A nuże! wstawać! A nuże!
Wczoraj na wczesny podwieczerz
Czy też o późnej północy
Śmierć się zakradła pod bramy,
Waliła w nie z całej mocy.
Nikt nie był rad jej otwierać,
Zbyt krwawa, zbyt jest okrutna — — —
Na łące, nad brzegiem rzeki,
Szare się bielą płótna.
Słuchajcie!… Słyszycie?!… Do czarta!
Czy wam zalepił kto uszy?
Nie mają grać komu grajkowie,
Żaden z nich smyczkiem nie ruszy.
Przypełzli od krańców piekła —
Czerń przenajśmieszniej dobrana:
Coś wypaliło im ślepie,
Pogruchotało kolana.
Dajcie im kromę chleba,
Chociaż ich słuchać nie chcecie!
Wargi ich zwiędły fiolet —
Umarli chodzą po świecie.
A może to wszystko jest kłamstwo?
Koszmarna jakowaś złuda?
Patrz! słońce las opromienia,
Po ziemi rozprzędza swe cuda.
Gdzieś w polu ktoś ostrzy kosę —
Tak! świat to, nie bajka wierutna!…
Na łące, nad brzegiem rzeki,
Szare się bielą płótna…
O cóż to chciałem się pytać?
Nie wiecie też, przyjaciele,
Jak? Czemu? Gdzie? Kiedy?… Nie! pytań
Mam ci w tych sakwach za wiele!
Jedno mi tylko wyjawcie,
Bo ja dziś tego już nie wiem:
Czy prawda, że Bóg się na zawsze
Swym własnym spalił zarzewiem?…
Zapytam się tego drzewa,
O listki jego potrącę —
Najwymowniejsze języki
Stały się dzisiaj milczące…
O liście! wy liście zielone,
Przyjazne mi dzisiaj, jak zawdy — — —
A jeśli kto głośno zagada,
To nie, by dowiedzieć się prawdy…
Każdy ją tai przed sobą,
Miałbyż ją wyznać innemu?
O liście, zielone liście,
Gdzie? Kiedy? Jak? Czemu? Czemu?…
Rzecz dziwna! Pod mymi stopy
Bujny pęk trawy szeleści,
A przecież o niebios szaleństwie
Ktoś pewne mi przyniósł wieści…
Porwały się, mówił, rzemienie
I tabun bezmięsnych koni — —
O liście! wy liście zielone,
Pijany pijanych goni!…
Pono swój los wyprzedziła
Dola, w pośpiechu rozrzutna — — —
Na łące, nad brzegiem rzeki,
Szare się bielą płótna…
