Typowe dla eposu są szeroko rozbudowane porównania o niezwykłej strukturze, zwłaszcza dłuższe. W Iliadzie naliczono ich dwieście, cztery razy więcej niż w Odysei. Charakterystyczne dla takiego porównania jest to, że jego drugi człon (rjakr1;) stanowi oddzielną, epizodyczną scenkę. Narrator zostawia jakby akcję poematu, rozwijając stworzony przez siebie obraz, i dopiero zakończenie, pokazujące obiekt porównania (rtakr1;) powraca do właściwego toku akcji.
