Skamander – nazwa od mitologicznego źródła Skamander; głosili postulat bezprogramowości – ideał młodości, siły twórczej i przyjaźni miał zastąpić manifesty programowe. Odrzucali patos i wielkie tematy narodowe, mit twórcy – mesjasza i kult talentu. W poezji dominują tematy \”czysto poetyckie\”: wiosna, miłość, radość życia. Należeli: Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz, Kazimierz Wierzyński. Futuryści – do grupy Futurystów warszawskich należeli: Anatol Stern i Aleksander Wat, natomiast do krakowskich (Klub Futurystów Katarynka): Tytus Czyżewski, Bruno Jasieński, Stanisław Młodożeniec. Program opierał się na eksperymentach formalnych – równoległym zapisie wersów, odrzuceniu ortogragfii; hasło: \”słów na wolności\” czyli uwolnionych reguł składni i logiki. Wiara w przyszłość, uwolnienie od przeszłości, mitów narodowych – na wzór futuryzmu włoskiego i radzieckiego. Awangarda krakowska – skład: Tadeusz Peiper, Julian Przyboś, Jan Brzękowski i Jalu Kurek. Uważali, że sztukę należy dostosować do cywilizacji, jej wiodącymi tematami powinny być: Miasto, Masa, Maszyna (program \”Trzech M\”). W kompozycji dążenie do maksymalnej skrótowości i skondensowania znaczeń, hasło: \”najmniej słów\”, metafora nadrzędnym chwytem poetyckim. Według Przybosia – \”wiersz ma się składać z samych puent\”. Druga awangarda (lubelska, później w Warszawie) – skład: Józef Czechowicz, Zbigniew Bieńkowski, Stanisław Piętak. Przejmują oni od awangardy krakowskiej poetykę skrótu i kondensacji znaczeń, natomiast uznają tematy tradycyjne w poezji: piękno pejzażu, temat wiejski – ukazanie na zasadzie marzeń sennych lub skojarzeń. Krytykują model poetycki Skamandra.Kwadryga – skupiona wokól pisma o tym samym tytule w Warszawie grupa poetów: Stanisław Dobrowolski, Władysław Sebyła, Lucjan Szenwald, Konstanty Ildefons Gałczyński. Program: wizja sztuki uspołecznionej, której tematem głównym jest krytyka rzeczywistości, niesprawiedliwości społecznej. W poezji głoszą prostotę formalną. Żagary – od tytułu pisma w Wilnie (nazwa regionalna chrustu na ognisko). Skład: Czesław Miłosz, Teodor Bujnicki, Jerzy Putrament i Jerzy Zagórski. Głoszą oni katastrofizm – w przekonaniu o końcu i kryzysie istniejącego świata i jego ideologii. Wpływa to na symboliczno – wizyjne przedstawianie świata w poezji.
