Zimne czapy stanowią największy magazyn słodkiej wody na świecie. Jest w nich tyle wody, że wystarczyłoby do zasilenia wszystkich rzek na świecie przez 900 lat !! To też niezwykłe, naturalne laboratoria naukowe. Z potrzeby poznania natury lodowców powstała nowa dziedzina nauki – glacjologia. Wyniki badań lodu są wykorzystywane w geologii, klimatologii, wulkanologii, a nawet w antropologii. Odwierty wykonywane w pokrywie lodowej Grenlandii oraz Antarktydy dostarczają wielu informacji. Każdy sezon jest „zapisywany” w postaci kolejnej, cienkiej warstwy lodu. To niezwykle cenna kronika klimatu naszej planety.
Prawdziwym skarbem dla archeologów są znaleziska w lodowcach górskich. Zakonserwowane przez lud szczątki pochodzące czasem nawet sprzed tysięcy lat umożliwiają dokładne poznanie życia naszych przodków. W 1991 roku odnaleziono prehistorycznego myśliwego Hibernatusa, który leżał w alpejskim lodowcu 4000 lat.
Lodowate kontynenty powstały ze śniegu gromadzonego przez miliony lat. Śnieg ściskany przez nowe warstwy przytłaczające go od góry, stopniowo konsolidował się i po sprasowaniu stworzył lód. Lodowa czapa Antarktydy ma przeciętną grubość 2400 metrów, a nad głębokimi dolinami wartość ta sięga aż 4800 metrów.
Ruch lodowców odbywa się pod wpływem siły ciężkości i ciśnienia nadległych warstw lodowo – śnieżnych. Pod ciśnieniem lód staje się plastyczny, jedne warstwy poruszają się nad drugimi, tak jak to się dzieje w lepkich substancjach. Prędkość poruszania się lodowców zależy od masy lodu i nachylenia podłoża. Lodowce alpejskie poruszają się około 0,1- 0,25 metra na dobę, lodowce na Alasce – do 12 metrów na dobę, a niektóre jęzory lodowców grenlandzkich – do 30 metrów na dobę. O wiele wolniej poruszają się natomiast wielkie lądolody – Antarktyda przesuwa się tylko około 1 metra rocznie.
