Badaniem stanu wyżywienia ludności świata zajmuje się wiele organizacji międzynarodowych. Najważniejszą jest FAO, czyli Organizacja narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa. Z uzyskanych danych wynika, że nie we wszystkich obszarach świata stan wyżywienia ludności jest zadowalający.
Za wystarczającą dobowa racje wyżywienia przyjmuje się 2700 kcal, która zawiera 70-80 gramów białka (1/3 zwierzęcego) raz witaminy i składniki mineralne. Biorąc to pod uwagę można wyróżnić trzy grupy państw:
– państwa o wyżywianiu zbyt obfitym ( nadkonsumpcja), powyżej 3000 kcal na dzień – wszystkie KWR, arabskie kraje naftowe, większość krajów średniorozwiniętych (kraje Ameryki Północnej, Europa, rosyjska część Azji i Japonia, Nowa zelandia, Australia, Argentyna)
– państwa o wyżywieniu skromnym, ale wystarczającym, – biedniejsze kraje średniorozwinięte i bogatsze KSR
– państwa o wyżywieniu niedostatecznym i głodowym, poniżej 2000 kcal – najbiedniejsze KSR ( Kraje afrykańskie – Etiopia, Sudan, Czad, Mali, Somalia, Mozambik, Ghana, kraje azjatyckie – Bangladesz, Kambodża, Indie, Indonezja, kraje Am. Poł. i Śr. – Boliwia, Peru, Ekwador, Nikaragua, Haiti)
Rodzaje głodu:
– ilościowy – wartość kaloryczna pokarmów jest zbyt mała w stosunku do potrzeb organizmu
– jakościowy – niedobór lub brak w pożywieniu niektórych, istotnych do życia składników
– jawny – brak białka w pokarmie, osłabia umysłowe i fizyczne zdolności człowieka
10% ludności stale głoduje.
„Zielona Rewolucja”.
W latach 50-tych, w Meksyku Norman Borlang wyhodował karłowatą odmianę pszenicy, której plony osiągały 60-90 q z ha ( otrzymał za to Pokojową Nagrodę Nobla) Wprowadzenie jej do uprawy miało rozwiązać problem głodu na świecie. Najpierw tzw. „zielona rewolucja” została wprowadzona w Meksyku, a później w Indiach i Pakistanie. Nie przyniosła ona jednak spodziewanych wyników, ponieważ na zakup specjalnego ziarna siewnego i na odpowiednie zabiegi pielęgnacyjne było stać jedynie niektóre gospodarstwa. Drobne i biedne gospodarstwa chłopskie pozostały nadal przy uprawie niskoplennych odmian pszenicy. „Zielona rewolucja” pociągnęła za sobą w Indiach niekorzystne zjawiska społeczne – rozwarstwienie wsi, wzrost bezrobocia i zubożenia drobnych rolników.
