Zmiany rozwoju demograficznego w Polsce powojennej można podzielić na pewne etapy :
– Lata bezpośrednio po II wojnie światowej były latami wysokiego przyrostu naturalnego na skutek szybkiego wzrostu liczby urodzeń tzw. Przyrost komensacyjny związany z poprawą warunków życia ludności po II wojnie światowej oraz z naturalnymi dążeniami populacji do odbudowy strat wojennych – powojenny wyż demograficzny (kulminacja w 1956r).
-Niż demograficzny lat 60-tych (kulminacja w 1969 roku) spowodowany wchodzeniem w wiek zawierania małżeństw nielicznych roczników czasów wojny.
-Wyż demograficzny lat 70-tych (kulminacja w 1976r) tzw. Echo wyżu powojennego, gdy roczniki wyżu powojennego wchodziły w wiek zawierania małżeństw.
-Niż demograficzny lat 80-tych przyrost naturalny obniżył się w wyniku wchodzenia w wiek dojrzały roczników niżowych lat 60-tych.
W roku 1999 przyrost naturalny miał wartość ujemną, tzn. była większa liczba zgonów niż liczba urodzin (jedynie 380 tys. Urodzeń) najmniej od okresu II wojny światowej.
Najniższy przyrost naturalny w Polsce występuje na obszarach silnie zurbanizowanych i uprzemysłowionych. Jest to spowodowane :
– większą aktywnością i wzrostem aspiracji zawodowych kobiet
– trudnościami bytowymi ludności miejskiej
– zmianą modelu rodziny
