Kapucyni to odłam zakonu franciszkanów o surowszej regule, który powstał krótko przed rokiem 1534. W tym roku kapucyni zbudowali przed bramami miasta Palermo swój pierwszy klasztor na sycylijskiej ziemi. Tam, w nie ozdobionych budynkach i nagich celach, bracia zakonni prowadzili życie zgodnie ze swymi surowymi ideałami: modląc się, studiując Pismo Święte, pomagając biednym i chorym, sami żyjąc w bezkompromisowym ubóstwie, towarzyszącym im do śmierci. Gdy jeden z nich umierał, jego zwłoki owijano po prostu w chustę i spuszczano do wąskich katakumb w kształcie rowu, gdzie pozostawały tak długo, dopóki przypadek nie zadecydował inaczej. Ten radykalny zwyczaj pochówku zmienił się dopiero w końcu XVI wieku. Kapucyni musieli wtedy poniechać starych miejsc spoczynku, ponieważ nie starczało miejsca dla wzrastającej liczby zmarłych mnichów. W tym czasie zdecydowano się na wykonanie większego grobowca pod ołtarzem głównym. Przedsięwzięcie to zostało uwieńczone niespodzianką. Gdy zakonnicy zeszli na dół, aby przenieść zwłoki 40 nieboszczyków ze starego grobowca do nowego, ku ogólnemu zaskoczeniu odkryli, że nie mają do czynienia ze szkieletami, jak tego oczekiwano, lecz z suchymi mumiami. Czyżby Palec Boży? W każdym razie to niecodzienne odkrycie skłoniło przeora klasztoru do podjęcia brzemiennej w skutki decyzji. Zamiast pochować mumie w ukryciu, kazał poustawiać je wzdłuż ścian – miała być to przestroga dla mnichów ,aby się troskliwie przygotowywali do śmierci. Nie mógł tylko przewidzieć jednego: tym zarządzeniem mimowolnie stworzył podstawy kultu zmarłych, który w następnych czasach przybrał niewyobrażalne rozmiary.
