Mała konstytucja – potoczna nazwa uchwały Sejmu Ustawodawczego z 20.II.1919, ustalającej zasady i organizację działania władz (sejm, Naczelnik Państwa, rząd) do czasu uchwalenia Konstytucji 1921 (Konstytucja marcowa).
I. Sejm przyjmuje oświadczenie Józefa Piłsudskiego, że składa w ręce Sejmu urząd Naczelnika Państwa, do wiadomości i wyraża Mu podziękowanie za pełne trudów sprawowanie urzędu w służbie dla Ojczyzny.
II. Aż do ustawowego uchwalenia tej treści konstytucji, która określi zasadniczo przepisy o organizacji naczelnych władz w państwie polskim, Sejm powierza dalsze sprawowanie urzędu Naczelnika Państwa Józefowi Piłsudskiemu na następujących zasadach:
III. Władzą suwerenną i ustawodawczą w państwie polskim jest Sejm Ustawodawczy; ustawy ogłasza marszałek z kontrasygnacją prezydenta ministrów i odnośnego ministra fachowego.
IV. Naczelnik Państwa jest przedstawicielem państwa i najwyższym wykonawcą uchwal Sejmu w sprawach cywilnych i wojskowych.
V. Naczelnik Państwa powołuje rząd w pełnym składzie na podstawie porozumienia z Sejmem.
VI. Naczelnik Państwa oraz rząd są odpowiedzialni przed Sejmem za sprawowanie swego urzędu.
VII. Każdy akt państwowy Naczelnika Państwa wymaga podpisu odnośnego ministra.
VIII. Marszałek Sejmu W. Trąmpczyński
IX. Prezydent ministrów Ignacy Paderewski
