Wydaje mi się, że pierwszym etapem realizacji założeń własnej polityki dynastycznej przez Kazimierza Jagiellończyka było zawarcie małżeństwa. A jak wiemy, wtedy małżeństwa nie zawierano z miłości, lecz z rozsądku, toteż niewarygodną rolę tudzież odegrała polska dyplomacja. Efektem tych działań był ten oto dzień…
10 lutego 1454 roku odbył się ślub Jagiellończyka z Elżbietą Habsburżanką córką króla rzymskiego Albrechta siostrą Pogrobowca – króla Czech i Węgier. Ślubu udzielał nie kto inny jak kardynał Zbigniew Oleśnicki, a koronacji dokonał arcybiskup gnieźnieński Jan Odrowąż Sprowski i w ten oto kompromisowy sposób zlikwidowano zatarg pomiędzy reprezentantami wrogich sobie obozów. Mimo napiętej atmosfery osiem dni trwały huczne zabawy na Wawelu.
Jednym z najważniejszych zadań jakie stało przed państwem polskim było ówcześnie zjednoczenie wszystkich ziem polskich i odebranie Krzyżakom Pomorza Gdańskiego.
Kolejnym schodem do pokonania dla króla Kazimierza było zapewnienie swoim potomkom należnej im władzy, i jak się okazało równoczesnej dla kilku z nich;
Jak mówi historia Kazimierza Jagiellończyka miał w sumie trzynaścioro dzieci w tym sześciu synów z których jeden zmarł bardzo młodo, jeden wybrał karierę duchownego a na pozostałych czekały korony i siedem córek; Jadwiga – urodzona w 1457 roku w przyszłości miała zostać żoną księcia bawarskiego Jerzego, Zofia – urodzona 1464 roku została małżonką margrabiego brandemburskiego Fryderyka, Elżbieta – urodzona w 1464 roku zmarła w wieku niemowlęcym tak jak jej młodsza siostra o tym samym imieniu, Anna – urodzona w 1476 roku miała zostać żoną księcia pomorskiego Bogusława, w dwa lata później przyszła na świat Barbara wydana potem za księcia saskiego Jerzego, a w 1483 roku urodziła się najmłodsza córeczka króla Elżbieta , która w przyszłości została żoną Fryderyka II z Legnicy. Tak więc licznej gromadzie dzieci król starał się zapewnić staranne wychowanie i życiową karierę. Przy małżeństwach córek starano się o korzystne powiązania polityczne gdyż więzy rodzinne były dużym atutem w ówczesnych rozgrywkach politycznych.
Jednak królewscy rodzice główny nacisk i ambicje skierowali na synów.
Na zjeździe w Głogowie w maju 1464 roku nastąpiło spotkanie Jagiellończyka z królem czeskim Jerzym . Ten nie mogąc przekazać tronu czeskiego własnym synom zobowiązał się że najstarszy syn polskiego króla Władysław zostanie po nim władcą Czech. W 1471 roku Władysław osiada na tronie czeskim, uroczysta koronacja odbywa się w Hradczanach.
Jagiellończyk korzystając z niechęci panów węgierskich do swojego króla Macieja na podstawie uprawnień królowej Elżbiety do tronu postanawia obsadzić ten tron drugim synem Kazimierzem. Jednak zbyt długo toczyły się boje i utarczki tak że królewicz nie dożył koronacji na węgierskim tronie. Jagiellończyk wyznacza więc następnego według wieku syna Jana Olbrachta. Szanse jego były duże jednak niespodziewanie jego rodzony brat Władysław krzyżuje mu szyki. Większa część magnatów węgierskich opowiada się za Władysławem. Obaj bracia zabiegają o jak największą ilość zwolenników. Niewiele brakowało a Węgry stanęłyby w ogniu wojny domowej.
15 lipca 1490 roku królem Węgier okrzyknięty został Król Czeski Władysław. W Polsce jednak nie pogodzono się z tym faktem. Jan Olbracht zaopatrzony przez ojca w wojsko i gotówkę przekracza granicę polsko – węgierską. Spotkanie braci – wrogów zamiast spodziewanej zgody zakończyło się kłótnią, żaden nie chciał ustąpić. W lutym 1491 roku w Koszycach doszło do wojny między wojskami synów Jagiellończyka. Król polski zrozumiał, że Olbracht ma nikłe szanse wygrania, a tron węgierski i tak przypada Jagiellonom zorganizował porozumienie podpisane 20 lutego 1491 roku w Koszycach na mocy którego Władysław został królem Węgier a Jan otrzymał na Śląsku księstwo głogowskie, oleśnicko – wołowskie i opawskie.
Dzięki polityce Kazimierza Jagiellończyka pod berłem Jagiellonów znalazły się ogromne obszary – Polska , Litwa, Czechy i Węgry co tworzyło naprawdę wielką dynastyczną potęgę.
