Urodzil sie w Szostakowie 16 stycznia 1826 roku. W 1845 wstapil do armii rosyjskiej. Bral udzial w walkach na Wegrzech i w wojnie krymskiej w 1854. W 1862, bedac podpulkownikiem wniósl prosbe o zwolnienie z wojska i zostal zdymisjonowany. Po wybuchu Powstania Styczniowego zostal dowódca oddzialu partyzanckiego w Kobrynskiem na Polesiu, gdzie stoczyl wiele walk.
W lipcu 1863 przybyl do Warszawy. Tu skontaktowal sie z Wydzialem Wojny Rzadu Narodowego. 14 sierpnia mianowano go generalem. Rzad Narodowy wyslal go do Paryza, gdzie mial za zadanie zapoznac sie z sytuacja miedzynarodowa i dowiedziec o mozliwosci uzyskania pomocy w walkach od innych panstw.
Swoimi pogladami zblizony byl do „bialych”. Po upadku rzadu wrzesniowego „czerwonych” , jako jedyny czlonek tajnego Rzadu Narodowego, zostal 17 wrzesnia dyktatorem powstania.
Byl zwolennikiem bezkompromisowej walki z zaborcami.
Jako dyktator chcial wykorzystac do walki wszystkie mozliwe srodki. Odbudowal centralne wladze powstancze. Reorganizowal sily zbrojne panstwa, a dekretem z 15 grudnia 1863 roku podzielil je na 5 jednolitych organizacyjnie korpusów. Próbowal zorganizowac pospolite ruszenie chlopów, a chcac ich zachecic do walk, dekretem z 27 grudnia nakazal natychmiastowe i bezwzgledne wykonanie dekretów uwlaszczeniowych. Powolal specjalne organy administracyjno – sadownicze do czuwania nad przebiegiem uwlaszczenia.
Kontaktowal sie tez z rewolucyjno – demokratycznym ruchem europejskim, glównie z Garibaldim we Wloszech i emigrantami na Wegrzech, chcac rozpoczac wspólna walke przeciw Austrii. W przewidywaniu wojny Prus z Dania i jej sojusznikami, planowal rozszerzenie powstania na pozostale zabory.
Byl goracym patriota. Odpowiedzialnoscia i konsekwencja zyskiwal sympatie i szacunek ludzi, z którymi pracowal. Byl pracowity i bardzo odwazny.
W nocy z 10 na 11 kwietnia 1864 roku zostal aresztowany przez wladze rosyjskie.
W sledztwie nie ujawnil swoich towarzyszy i wspóldzialaczy.
5 sierpnia 1864 stracono go na stokach Cytadeli warszawskiej.
