W medycynie starożytnych Chin stosunkowo małą rolę odgrywał pierwiastek sakralny. Była zawodem świeckim uprawianym zarobkowo. Zasadniczą rolę poza pewnymi założeniami fizjologiczno-filozoficznymi odgrywała empiria. Chińczycy odnotowali wyjątkowe osiągnięcia w ziołolecznictwie. Pierwszy zielnik chiński pochodzi z IV tysiąclecia p.n.e. (autorem był cesarz Sin-nung). Istnieje do dziś poszerzony i udoskonalany przez wieki. Badanie lekarskie polegało na słuchaniu głosu chorego, oglądaniu, obmacywaniu wypytywaniu. Uważano, że o życiu i zdrowiu decydują dwa czynniki kosmiczne: Yin – czynnik żeński (słaby, negatywny, sprowadzający chorobę) oraz Yang – czynnik męski (silny, aktywny, sprowadzający zdrowie, życie). Przewaga jednej z tych sił decyduje o zdrowiu lub chorobie. Wkrótce rozwinęły się dwie sekty, z których jedna (Yang Yin) przyjmowała, że przyczyną zmian jest czynnik Yin, druga zaś (Wen Pu) uważała odwrotnie. Obie sekty wzajemnie się zwalczały. Największym osiągnięciem starożytnych Chin z zakresu medycyny był tzw. „Kanon Medycyny” składający się z dwóch ksiąg, które swą ostateczną postać osiągnęły w III w. p.n.e. Traktują one m.in. o leczeniu za pomocą akupunktury. Wg „Kanonu” choroby dzielą się na dwie kategorie: wywołane czynnikami zewnętrznymi (wiatr, zimno, wilgoć, itp.) i wywołane czynnikami wewnętrznymi (strach, radość, itp.). Akupunktura – myślą przewodnią tego zabiegu było przekonanie, iż w ciele ludzkim znajduje się układ rurek, który należy przetykać igłą. Chirurgia w Chinach nie rozwinęła się wcale. Pomoc położnicza spoczywała w rękach kobiet i nie rozwinęła się szczególnie. Dentystyka polegała na usuwaniu chorych zębów, co ciekawe, za pomocą palców. Warte zwrócenia uwagi jest wczesne rozwinięcie się medycyny sądowej, (już od 1248 r. n.e.) która polegała jednak tylko na ogólnych oględzinach zwłok w przypadku wątpliwej przyczyny śmierci.
