Już w końcu 1831 r. skupieni w Paryżu emigranci utworzyli Komitet Narodowy Polski z Joachimem Lelewelem na czele. Komitet przyjął program walki o niepodległość w ścisłym powiązaniu z rewolucją społeczną. Walka o niepodległość miałaby się odbyć z udziałem wszystkich klas społecznych, przede wszystkim ludu, ale pod kierownictwem patriotycznej części szlachty. Polacy angażowali się we wszelkie ruchy rewolucyjne w Europie, co w konsekwencji doprowadziło do likwidacji Komitetu Narodowego, a Lelewelowi nakazano opuszczenie Francji. W Paryżu jednak działa tajny komitet powstańczy pod nazwą „Zemsta Ludu”, kierowany przez Lelewela.
W 1832 r. Tadeusz Krępowiecki i ksiądz Aleksander Pułaski założyła Towarzystwo Demokratyczne Polskie. Chcieli oni połączyć walkę narodowo-wyzwoleńczą z rewolucją ludową. Głosili oni bardzo lewicowe poglądy. Akt założycielski TDP zwany Manifestem określał program działania na najbliższą przyszłość. Znalazły się tam tezy o potrzebie wyzwolenia chłopa oraz „wspólnej dla wszystkich ziemii i jej owocach”. Postulowano likwidację przywilejów stanowych, oparcia nowego ustroju Polski na zasadzie równości wszystkich obywateli wobec prawa.
Wokół byłego prezesa Rządu Narodowego, księcia Adama Czartoryskiego, skupił się obóz konserwatywny, od miejsca siedziby zwany Hotelem Lambert. Obóz ten dążył do odbudowy państwa polskiego, ale z zachowaniem istniejących stosunków społecznych, w którym decydującą rolę odgrywać będzie nadal szlachta. Liczono przede wszystkim na interwencję mocarstw zachodnich.
