NAUCZANIE PROGRAMOWANE
– pojawiło się w praktyce szkolnej i w teorii kształcenia jako płaszczyzna na którą splotły się trzy główne tendencje epoki przyspieszonego rozwoju zwaną epoką rewolucji naukowo – technicznej. Są to: – związek nauki z praktyką; – automatyzacja niektórych czynności wykonywanych dotychczas przez człowieka; – wzrost funkcji sterowania w nowoczesnej organizacji różnych aspektów życia. Te tendencje współczesnej cywilizacji przeniesienie do oświaty doprowadziły w konsekwencji do nauczania programowanego.
Program liniowy
– małe dawki materiału dydaktycznego;
– pytania czy luki zawarte w poszczególnych
ramkach nie mogą być za trudne by
uczniowie nie zniechęcali się do pracy;
– uczniowie sami dają odpowiedzi na pytania
przypominają sobie niezbędne informacje;
– w czasie uczenia się uczniowie są
natychmiast informowani czy odpowiedzi
były dobre czy złe (jedna droga dojścia do
celu):
– wszyscy przechodzą przez kolejne ramki,
ale każdy w tempie dla siebie odpowiednim
– liczba wskazówek w miarę poszerzania się
wiedzy maleje;
– aby uniknąć pamięciowego uczenia się ta
sama myśl powtarza się w różnych
wariantach w kilku kolejnych ramkach pr.
Program rozgałęziony (testy wyboru)
Charakteryzują go następujące założenia teoretyczne:
– materiał nauczania w dużych dawkach
– uczeń wybiera odpowiedź prawdziwą
spośród kilku fałszywych lub niepewnych;
– istnieje kilka dróg dojścia do celu
– tępo nauczania zależy od potrzeb ucznia
Program mieszany
Powstał z połączenia programów liniowych i rozgałęzionych: – różne co do wielkości dawki materiału (decyduje o tym cel dydaktyczny, który ma by ć zrealizowany, wiek uczniów, właściwości tematu); – uczeń dokonuje wyboru odpowiedzi zarówno w drodze ich wyboru jak i przez wypełnianie znajdujących się w tekście luk; – uczeń nie może przejść do następnej ramki programu dopóki nie opanuje dobrze treści ramki poprzedniej; – treść poszczególnych ramek jest zróżnicowana stosownie do wykaz. przez uczniów zdolności; – obowiązuje zasada stopniowania trudności oraz trwałości zdobywanej przez uczniów wiedzy.
Zasady nauczania programowanego
– małych kroków,
– natychmiastowego potwierdzania odpow.;
– indywidualizacji tempa nauczania;
– stopniowania trudności;
– zróżnicowanego utrwalania wiadomości;
– ujednoliconego toku uczenia się instrumen.
Zasada małych kroków –materiał nauczania dzielimy na małe, łatwe do zapamiętania dawki.
Zasada natychmiastowego potwierdzania odpowiedzi – natychmiast po podaniu odpowiedzi na zadane w tekście pytanie uczeń sprawdza czy opowiedział dobrze czy źle, w tym celu odpowiedź własną porównuje z odpowiedzią umieszczoną na marginesie następnej ramki.
Zasada indywidualizacji tempa nauczania – uczeń przechodząc przez kolejne ramki programu pracuje w stosownym dla siebie tempie, gdyż tylko wtedy może liczyć na pozytywne efekty uczenia się.
Zasada stopniowania trudności – w kolejnych ramkach programu maleje liczba wskazówek naprowadzających.
Zasada zróżnicowanego utrwalania wiadomości – każde udogodnienie występujące w tekście programowanym należy parokrotnie powtórzyć w różnych kontekstach treściowych a ponadto zilustrować za pomocą starannie dobranych przykładów.
Zasada ujednolicenia toku uczenia się – uczący podlega działaniu ujednoliconego łańcucha bodźców, na które reaguje w specyficzny sposób tzn. kontroluje odp., przy czym jego reakcje są wzmacniane natychmiast pozytywnie lub negatywnie dzięki porównywaniu odpowiedzi udzielonych samodzielnie z podanymi w programie, wskutek czego popełniając mało błędów i utrwalając właściwe zdobywa wiedzę małymi kroczkami.
