Wojna w Zatoce: agresja Iraku na Kuwejt i operacja „Pustynna Burza”- ESEJ.
Iracki dyktator Saddam Husajn od przełomu lat 60. i 70. Kontrolujący sytuację w swoim państwie, w rządach popierający się na przemocy i terrorze, coraz gorzej odbierany był na świecie. Niepowodzenie w wojnie z Iranem, co najwyżej „zremisowanej”, nie zniechęciło go do nowych agresji. Nowym celem Saddama stał się Kuwejt, którego niepodległość Irak od dawna kwestionował. Od stuleci tereny owe podlegały Bagdadowi, później Turcji. Już w 1961r., w momencie wycofania się wojsk angielskich stacjonujących od czasów I Wojny Światowej, Irak wysunął pretensje do niewielkiego, acz zasobnego w ropę emiratu. Notabene, podczas konfliktu z Iranem Kuwejt poparł Irak. 2 sierpnia 1990r. wojska Husajna w błyskawicznym ataku zdobyły emirat Kuwejtu, którego władca zbiegł do Arabii Saudyjskiej. W końcu sierpnia ogłoszono przyłączenie Kuwejtu do Iraku, jako dziewiętnastej prowincji. Dyktator pomylił się licząc na pobłażliwość opinii publicznej. USA poczuły się bezpośrednio zagrożone przez fakt potencjalnej dominacji Iraku w najbardziej roponośnym rejonie świata. Stany udzieliły gwarancji innym krajom Zatoki Perskiej, rozpoczynając jednocześnie ofensywę militarną na Irak. Na forum Rady Bezpieczeństwa 29 listopada wyrażono zgodę na użycie przeciwko Irakowi wszelkich środków, o ile do stycznia 1991 nie wycofa się z zajętych terenów. Kurdowie zerwali się do powstania w momencie załamywania się Iraku w wojnie o Kuwejt. Przerwanie sojuszniczego natarcia umożliwiło przerzut cudem uratowanych dywizji do Kurdystanu w celu rozprawy z powstańcami. Kiedy świat dowiedział się o nowych zbrodniach irackiego dyktatora, alianci wymusili na Saddamie stworzenie tzw. Strefy bezpieczeństwa dla irackich Kurdów (wiosna 1991). Strefa ta, istnieje do dzisiaj i stanowi coś w rodzaju namiastki kurdyjskiej państwowości. W wyniku braku jakichkolwiek działań ze strony Iraku Amerykanie przystąpili do koalicji, która w razie konieczności miała przystąpić do ataku. W jej skład obok wielkiej Brytanii, Francji i kilku innych członków NATO, weszły Arabia Saudyjska, Egipt, Syria, a także Maroko (łącznie 28 państw). Było to ważne politycznie, gdyż nie mogło zostać odebrane jako konfrontacja Zachodu z całym światem arabskim. 17 stycznia 1991r. koalicjanci przystąpili do realizacji operacji „Pustynna Burza”. Husajn próbował zerwać sojusz poprzez terrorystyczne ataki rakietowe na Izrael. Po trwającym ponad miesiąc przygotowaniu lotniczym, 23 lutego 1991r. oddziały gen. Schwarzkopfa przeszły do ofensywy, która w ciągu pięciu dni doprowadziła do wyzwolenia Kuwejtu i całkowitego obezwładnienia armii irackiej. Amerykanie i ich alianci stracili łącznie „zaledwie” 138 ludzi (Irakijczycy ponad 100 tysięcy). 21 marca 1991 Rada Bezpieczeństwa narzuciła Irakowi warunki zawieszenia broni, nakazując mu między innymi wypłatę ogromnych kontrybucji, a także zniszczenie broni rakietowej, chemicznej oraz instalacji nuklaernych, umożliwiających produkcje bomb atomowych. W końcowym etapie wojny w Iraku doszło do wybuchu powstań Szyitów i Kurdów, które Husajn zdołał jednak stłumić, łagodząc następnie sytuację obietnicami reform. Konflikt w Zatoce unaocznił niebywałe możliwości militarne nowych generacji broni, użytych przez Stany Zjednoczone i potwierdził ich dominację militarną na świecie.
