GUSTAW JAKO BOHATER ROMANTYCZNY – samotny, tajemniczy, zakochany od pierwszego wejrzenia, nieszczęśliwy, przeżywa wewnętrzne niepokoje, miłość jest dla niego najwyższą wartością, przerasta go, nie potrafi pogodzić się z tym, że jego ukochana wyszła za mąż za innego, ogrom uczucia czyni zeń szaleńca, popycha go do samobójstwa, wierzy w duchową jedność z ukochaną, miłość traktuje jako sprawę metafizyczną; egoista, widzi tylko swoją tragedię, nie obchodzi go nic poza jego własnym cierpieniem i wspominaniem ukochanej, przestaje istnieć dla świata, przekreśla swoją przyszłość, żyje tylko przeszłością, buntuje się przeciwko światu, obyczajom, przesądom i konwenansom krępującym uczucia i odbierającym człowiekowi prawo do szczęścia, szydzi z tych, którzy w zdobyciu bogactwa upatrują szczęścia. Wyobcowany ze społeczności, indywidualista, tragiczny, romantyczny bohater na miarę Wertera z powieści Goethego czy Giaura z poematu Byrona. Gustaw cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości, staje się szaleńcem, pragnie śmierci, poddaje się ogarniającym go falom goryczy i cierpienia, wreszcie popełnia samobójstwo i żyje nadal. Z miłości do wybranej przekreśla swoje życie, przestaje istnieć dla świata, gardzi prawdą, nauką, kobietami, światem. Szydzi z ludzi, którzy miłość mierzą bogactwem. Jest zniewolony przez uczucie, rozpamiętuje każdy element przeszłości, w której zaznał szczęścia. Miłość jest dla niego najwyższą wartością. Buntuje się przeciwko nierówności społecznej i wszelkim przesądom moralnym, które ograniczają rozwój uczucia, doprowadzają do tragedii zakochanego człowieka. Walczy o prawo do miłości.
