W swojej pracy stwierdzę, czy historia tańca jest powiązana z dziejami ludzkości. Jego początki sięgają do bardzo dawnych, jak również odległych czasów. Można dzięki niemu wyrazić swoje uczucia, pokazać emocje oraz podzielić się z innymi swoim zamiłowaniem, talentem. Rozróżniamy następujące rodzaje tańca: artystyczny, rekreacyjny i magiczno-obrzędowy, czyli rytualny.
Pierwszy podział kojarzy nam się z ciekawą twórczością taneczną. Przeważnie do jego wykonania posługiwano się różnymi maskami i innymi rekwizytami. W starożytnych Indiach, Chinach oraz Japonii tą sztukę doprowadzono do perfekcji. Widowiska odbywały się na bogatych i prestiżowych dworach, czy też w świątyniach i pałacach. Do zabawy włączali się nawet zamożni domownicy tych posiadłości, jak również tancerki, tancerze i inne osoby.
Rodzaj tańca rekreacyjnego jest szeroko pojęty. Niezależnie czy były to czasy znamienitych filozofów, czy też czasy nam współczesne, posiadają jakieś cechy wspólne. Obecnie przez taniec wyraża się emocje z nim związane. To nie tylko choreografia, ale również wczucie się w muzykę, która towarzyszyła nam od zawsze. Dawniej taniec był nieodłącznym elementem widowisk kulturowych, miał za zadanie pełnić funkcje wychowawcze, jak również kształtować duchowe piękno ruchów ciała.
Ostatnia rzecz, która potwierdzi moją tezę postawioną na początku jest taniec rytualny. Istnieje on do dziś zachowany w plemionach Australii, Afryki, częściowo w Azji i w Indiach. Jego wykonywanie miało na celu przepędzenie negatywnych sił paranormalnych, uchronienie od wszelakich klęsk, chorób czy też śmierci. Pomimo upływy wielu lat nadal ta tradycja została zachowana.
Reasumując moją pracę, taniec niewątpliwie towarzyszy nam na co dzień w życiu. Nie tylko jako forma rozrywki, zabawy, ale również jako wychowanie oraz twórcze przedstawienie. Na świecie najbardziej rozpowszechniona jest forma rekreacyjna, która zapewne pozostanie na długo zachowana i pielęgnowana w przeważającej mierze przez młode osoby.
