– niepospolicie piękna kobieta
– od urodzenia wychowywała się w luksusach – wożono, noszono, wprowadzano, podawano posiłki
– ma dośćwysokie mniewanie o sobie nazywając się nimfą
– wywtższa się ponad innych
nie istaniały dla niej pory roku, pory dnia
– „wszystko w niej było oryginalne i doskonałe”
– „ciekawym zjawiskim była dusza panny Izabeli: gdyby ją kto szczerze zapytał czym jest świat, a czym ona sama? Niezawodnie odpowiedziałaby, że śwait jest zaczarownym ogrodem, napełnionym czarodziejskimi zamkami, a ona boginią, czy nimfą uwięzoina we formy cielesne”
– „sypiała w puchach, odziewała się w jedwabie i hafty, siadała na rzeźbionych wyściełanych hebanach i palisandrach, piła z kryształów, jadla ze sreber i porcelany kosztownej jak złoto”
– „żyła z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok, wyższa nad ludzi a nawet nad prawa natury”
– Izabela nie potrafi ofiarować uczucia,
– dumna
– z pogardą traktuje mężczyzn
– miała serce życzliwe dla ludzi niższych sfer, biednych
– mania wyższości
– chora wyobraźnia
– nie rozumie prawdziwego świata
– lituje się – wumoszona litość
– dla Łęckiej miłosć jest przedmoitem przetargu
– jest egoistką
– zachłąnna
