Tytuł dzieła nawiązuje do historii pierwszych chrześcijan. Nie na próżno autor nadał dziełu dwa tytuły „Pochodnie Nerona”, „Świeczniki chrześcijaństwa”. Obraz został namalowany na płótnie, farbą olejną w 1876 roku, w Rzymie. Obraz przedstawia scenę z czasów cesarza rzymskiego Nerona. W 64 roku spłonął Rzym, o co Neron oskarżył chrześcijan, którzy schwytani, zostali przywiązani do pali w ogrodach słynnego Złotego Domu Nerona. Na obrazie uchwycone jest oczekiwanie cesarza i jego świty na rozpalenie pochodni z pojmanych męczenników. Symbolika obrazu jest głęboko ukryta. Symboli dopatrujemy się w purpurowej szacie, która oznacza władzę lub zwycięstwo. Ukazany został przesadny przesyt, bogactwo, co symbolizuje wysoką pozycję społeczną. Obraz podzielony został na dwie części. Po lewej stronie widzimy przesyt, bogactwo, a po prawej stronie ubogie pole z męczennikami. Autor zastosował światłocień, lewa strona jest bardziej oświetlona niż prawa. Kompozycja obrazu jest otwarta, zwarta i dynamiczna oraz asymetryczna. W dziele zastosowano różne barwy od bieli, która symbolizuje niewinność i czystość, do czerni symbolu zła i śmierci. Roślinność ukazana w dziele nasyca go mrokiem i niepewnością. Na pierwszym planie zauważamy tytułowe pochodnie Nerona. Pale z chrześcijanami przyozdobione są kwiatami, co oznaczać by mogło, że niosą za sobą miłe skojarzenia. Niestety tak nie jest, kwiaty zakrywają smołę położoną na palach. W środkowej części obrazu widzimy Nerona, ludzie zgromadzeni na „pokazie” okrucieństwa nie wykazują większych emocji. Panuje luźna atmosfera, każdy przyszedł się odprężyć i nasycić cierpieniem pierwszych chrześcijan. Jedyną lukę jaką zauważamy jest przerwa między tłumem, a świecznikami chrześcijaństwa. Oznaczać to może przepaść, jaka dzieli jednych od drugich.
