‚Do Deliusza’
W apostrofie do przyjaciela poeta radzi mu być ‚opanowanym w godzinie klęski i obcym szałom radości’. Wiersz zawiera idee stoickie (pogodzenie się z nieuniknioną śmiercią, równość wszystkich wobec śmierci) i epikurejskie (należy cieszyć się życiem, korzystać z jego przyjemności dopóki życie trwa). Poeta pyta o sens ludzkiego życie (‚na cóż pędzi wijący się potok’). Wiersz przenika klimat spokoju.
‚Do Postuma’
Poeta zwracając się do przyjaciela snuje rozważania na temat czasu. Życie ludzkie szybko przemija. Nieubłaganie zbliżamy się do śmierci, starzejemy się. Kiedyś nadejdzie dzień, w którym każdy z nas będzie musiał zostawć to, co najbardziej kocha. PO nas przyjdą inni. Musimy cieszyć się póki czas.
