W odczuciach podmiotu lirycznego dominuje smutek,wskazuje na to apostrofa „Smutno mi,Boże!” Nastrój ten ma swoje przyczyny:osamotnienie,brak nadziei powrotu do ojczyzny,porównanie piękna świata z małośią ludzką,obawa o przyszłość,a także tułaczka,która zakończy się śmiercią.Monolog osoby mówiącej w wierszu jest wyznaniem,modlitwą,medytacją nad losem emigranta.Podmiot liryczny jest bowiem uciekinierem,który nie może poradzić sobie z kolejnością rzeczy w naturze:życie–>cierpienie–>śmierć. Ubolewa on nad fatum następnych pokoleń,ponieważ nie chce,by umierały.Smutek w tym wierszu jest zwycięzcą choć trwanie w nim nie jest naturalną reakcją człowieka.Podmiot lirycznynie podejmuje walki ze smutkiem,gdyż jego przyczyny nie pozwalają na to.
