Adam Mickiewicz urodził się w 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. Studiował na Uniwersytecie w Wilnie, między innymi pod kierunkiem doskonałego historyka Joachima Lelewela. W czasie studiów wspólnie z przyjaciółmi założył tajne Towarzystwo Filomatów.
Po ukończeniu studiów poeta pracował w szkole powiatowej w Kownie. Tam poznał swoją pierwszą miłość, Marylę Wereszczakównę. Mickiewicz zadebiutował w roku 1822 wydaniem Ballad i romansów. Kolejne dzieła to Dziady cz. II i IV oraz Grażyna. W roku 1823 poeta został zatrzymany za działalność filomacką, oskarżony i skazany na wyjazd w głąb Rosji.
Rok 1824 był początkiem podróży Mickiewicza na Wschód. Odwiedził między innymi Moskwę, Odessę i Petersburg. W tym czasie powstały słynne Sonety krymskie, które później wydane zostały razem z sonetami napisanymi w Odessie.
Powieść poetycka Adama Mickiewicza, zatytułowana Konrad Wallenrod powstała w roku 1828. Rok później poeta rozpoczął kolejny etap swoich wędrówek, tym razem po Europie. Zwiedził Szwajcarię i Włochy, gdzie największe wrażenie zrobił na nim Rzym. Powstał kolejny cykl liryków, nazwanych od zwiedzanych miejsc – drezdeńsko-rzymskimi.
W roku 1830 wybuchło w Polsce powstanie listopadowe. Adam Mickiewicz przybył do Wielkopolski, by wziąć w nim udział, ale zanim dotarł do kraju, powstanie upadło.
W 1832 roku poeta był już z powrotem w Dreźnie. Zainspirowany niedawnym powstaniem, zaczął pisać wiersze patriotyczne, wtedy właśnie powstały Dziady cz. III. Wkrótce Adam Mickiewicz przeniósł się do Paryża. Stolica Francji byłą ośrodkiem działania polskiej emigracji, do której przyłączył się również Mickiewicz. Tutaj wydał Dziady, ukończył również Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego.
Zaangażowanie Mickiewicza w działalność Polaków w Paryżu było początkowo bardzo duże, został on nawet redaktorem „Pielgrzyma Polskiego”. Jednak spory i konflikty wewnętrzne szybko zniechęciły go do dalszej działalności w tych kręgach. W roku 1834 założył rodzinę, żeniąc się z Celiną Szymanowską. W tym samym czasie wydał też Pana Tadeusza.
W roku 1839 Mickiewicza na krótki czas wyjechał do Lozanny. Tu wykładał łacinę na Uniwersytecie, pisał również liryki, zwane lozańskimi. Już po roku wrócił do Paryża i objął katedrę w College de France, zajmował się literaturami słowiańskimi. W tym czasie nie powstały żadne nowe wiersze. Mickiewicz zaangażował się natomiast w działalność Koła Sprawy Bożej, które założył razem z Andrzejem Towiańskim. W krótkim czasie zdobyli wielu zwolenników, głównie wśród polskich emigrantów.
Po wybuchu Wiosny Ludów w roku 1848 Adam Mickiewicz utworzył Legion Polski, który walczył we Włoszech. Dla tego Legionu napisał Skład zasad. Rok później założył dziennik „Trybuna Ludów”, który stał się ośrodkiem agitacji i propagowania radykalnych lewicowych programów społecznych.
W 1855 roku Adam Mickiewicz wyjechał do Turcji, gdziechciał pomóc w organizowaniu kolejnego Legionu Polskiego, tym razem do walki przeciwko Rosji. Nie dane mu jednak było zrealizować tych planów, zmarł w Stambule w 1855 r. Jego zwłoki przetransportowano do Francji i złożono na polskim cmentarzu Montmorency pod Paryżem. W roku 1890 prochy Adama Mickiewicza spoczęły na Wawelu.
