W micie o Demeter i Persefonie zostało zawartych wiele prawd ludzkiej egzystencji.
Dla kazdej matki rozdzielenie z dzieckiem jest ogromnym ciosem. Matka chciałaby mieć swoje dziecko zawsze przy sobie i móc je chronić przed złem całego świata. Gdy je traci nie może tego robić co powoduje u niej lęk oraz smutek. Również Demeter bardzo przezywala rozłąkę z córką. Dzieję sie tak na wskutek ogromnej sily milosci jaka je łączyła.
Od dzieciństwa wpajano nam aby nie przyjmować rzeczy od nieznajomych. Staramy się przestrzegać tej zasady choć zdarza się ze pokusa jest ogromna. Persefona uległa pokusię i zjadła ziarna granatu które wręczył jej Hades, przez co związała sie z nim na zawszę oraz musiała wracać do Hadesu na 1/4 roku.
Następstwem tego były wędrówki Kory z Hadesu do Demeter które ukazywały cykliczność pór roku. Gdy Persefona wracała z Królestwa Zmarłych, cała przyroda budziła się do życia, co odzwierciedlało radosny nastrój Demeter. Wówczas to na ziemi panowała wiosna oraz lato. Natomiast w jesieni Demeter zdawała sobie sprawę że jej ukochane dziecko niedługo powróci do hadesu, w związku z tym przestawała ona dbać o przyrodę, która w mgnieniu oka obumierała.
Nienależy być ciekawskim ze względu na to iż moga z tego wyniknąć różne nieprzyjemności. W przypadku Persefony ciekawość ją zgubiła zerwanie Narcyza mimo zakazu matki, spowodowało rozstąpienie ziemi i porwanie jej przez Hadesa.
W momentach kryzysowych zdarza się nam płakać, jest to normalny odruch spowodowany lękiem, strachem, przerazeniem, obawą przed nieznanym. W ten sposób zachowała sie Persefona w trakcie porwania przez hadesa płaczem okazywała strach oraz przerażenie. Nie wiedziała co ją czeka, z dala od matki i znajomego świata.
Przez ukazanie cech ludzkich w bostwach mit ten stanowi ciągle inspirację dla artystów, ukazuje jak wielka może być więź między matką i córką oraz tłumaczy następstwo pór roku na kuli ziemskiej.
