Inspirację dla twórców współczesnej literatury i kultury stanowią mity. Jeden z takich poetów, którego dzieło zainspirowane jest starożytnymi opowieściami, to Zbigniew Herbert. Jego proza poetycka ukazuje mit o Tezeuszu w zupełnie inny sposób, niż jest on zapisany w tekście „Mitologii” Jana Parandowskiego. „Historia Minotaura” jest współczesnym odpowiednikiem mitycznej opowieści, choć interpretacja poety odbiega od rzeczywistości antycznej. Proza poetycka Zbigniewa Herberta ukazuje Minotaura jako „księcia”, który jak przypuszczano, był synem króla Minosa i Pasifae. Gdy się urodził, miał nienormalnie dużą głowę, która była dla wróżbitów znakiem mądrości. Z biegiem czasu okazało się, że takie nastawienie było błędem, dlatego też król nakazał architektowi – Dedalowi – wybudować labirynt, by „matołek” Minotaur mógł wdrażać się w zasady poprawnego myślenia. Jednak stwór choć próbował pojąć symbole i napisy, nic z tego nie rozumiał. Widząc to, Minos postanowił pozbyć się syna, ponieważ uważał go za zakałę rodu. Sprowadził z Grecji Tezeusza, który zabił Minotaura. W tym punkcie mit o Tezeuszu zgadza się w zupełnością z prozą poetycką Herberta. Mit o Tezeuszu ukazuj losy ateńskiego bohatera, który był wychowywany tylko przez matkę, ponieważ ojciec opuścił go, jak Tezeusz był jeszcze małym chłopcem. Kiedy Tezeusz dorósł, wyruszył do Aten w poszukiwaniu ojca. Gdy dotarł na miejsce, dowiedział się, że król Minos upomina się o haracz w postaci siedmiu dziewic i siedmiu chłopców dla potwora- Minotaura. Tezeusz postanowił wybawić mieszkańców od ofiary i zabić syna Minosa. Udało mu się to z pomocą Ariadny, która ofiarowała mu nić, by mógł wydostać się z labiryntu.
Jak widać, te dwa teksty zgadzają się tylko w momencie śmierci Minotaura. Zbigniew Herbert wykorzystał więc ten mit, aby przedstawić nam nie tyle zaprzeczenie autentyczności mitu antycznego, ale pokazać, iż prawda jest różna w zależności od punktu widzenia. Powinniśmy podchodzić do tego racjonalnie, z dużym dystansem, nie ulegać temu co zostało zapisane, a przede wszystkim interpretować teksty w sposób subiektywny. Zbigniew Herbert udowodnił, że tego rodzaju klasyczne teksty mogą być i są nadal aktualne i pouczające dla nas wszystkich. Ukazuje bowiem, że prawda nie zawsze jest oczywista, zwłaszcza w odniesieniu do mitycznych opowieści, które niosą ze sobą więcej symboliki niż dosłownego sensu. Zbigniew Herbert, jako poeta współczesny, wykorzystał antyczny mit, aby pokazać swój stosunek do mitologii. Pragnął on tym samym przekonać, iż nie należy traktować antycznych opowieści jako „czystych” faktów, mimo że wiele postaci i wydarzeń stało się znaczącym i na trwałe zapisanym symbolem w literaturze. Poeta odnosi się do mitycznych tekstów z rezerwą ,pozwalając sobie na swobodne wywody oraz próbuje pokazać granicę autentyczności tych tekstów, która stwarza czytelnikowi dowolność ich interpretacji.
Na podstawie powyższych rozważań można stwierdzić, że starożytne wartości są ponadczasowe i cenne dla współczesnych twórców, którzy w większym lub mniejszym stopniu korzystają z dorobku swoich przodków. Antyczne teksty są jednym ze źródeł inspiracji, dającym swobodę interpretacji i analizy tekstu ze względu na niepewność danych w nich zawartych.
