Autorem tej księgi jest Baruch, syn Neriasza. Napisał ją w Babilonie
w piątym roku od czasu jak Chaldejczycy zajęli Jerozolimę i zniszczyli ją ogniem.
Prorok Baruch czytał księgę ludowi Izraela zgromadzonemu w Babilonie. Słowa księgi spowodowały, iż Izraelici, płakali, pościli i modlili się do Boga. Prorok przypominał nieszczęścia jakie dotknęły Izrael od dnia w którym Mojżesz wyprowadził Izraelitów do ziemi obiecanej. Wypominał swojemu narodowi niewierności i zdradę Bożych przykazań. Wyjaśniał, że tylko wtedy gdzie Izrael powróci na drogę przymierza z Bogiem może oczekiwać, iż Pan Bóg może mu błogosławić.
Księga Barucha zawiera także słowa będące wezwaniem do radości z posłannictwa jakie Bóg przyobiecał narodowi wybranemu.
