Szkoła chicagowska Louisa Sulivana.
Prace nad udoskonaleniem konstrukcji szkieletowej doprowadziły ( 1880-90 ) do wznoszenia budynków wieżowych zwanych drapaczami chmur. W Chicago wyrosło wiele takich budynków. Ich autorami byli młodzi architekci-przyszli twórcy szkoły chicagowskiej. Szkoła chicagowska rozwiązywała problem wielkiego biurowca i to zagadnienie stanowiło punkt wyjścia dla innych osiągnięć. W ciągu działalności architekci odrzucili dekoracje z elementów historycznych. Twórczość ich była uwarunkowana wieloma osiągnięciami technicznymi. Zastosowano nowy typ konstrukcji szkieletowej i nowe rozwiązanie fundamentów jako ruszt. W twórczości ich wystąpiła jedność architektury i konstrukcji. Charakterystyczne dla nich jest stosowanie szerokich okien dających dużo światła. Uzyskiwano to dzięki zastosowaniu wydłużonych poziomych okien osadzonych w metalowych ramach. W elewacji wydobyto naturalną siatkę szkieletu. Elewacja ma bardzo dobre proporcje. Upadek szkoły był spowodowany kryzysem, wstrzymującym rozwój miast.
