XX-lecie jest okresem literackim w którym dochodzą do głosu różnorakie prądy filozoficzne i artystyczne. Ich wzajemne oddziaływanie, częste ideowe konflikty decydują o intelektualnym i twórczym bogactwie epoki przedwojennej. I tak np. Ekspresjonizm nawiązywał do osiągnięć nowoczesnej psychologii. Opierał się on na eksploracji życia wewnętrznego człowieka, poszukując dla niego odpowiedniego wyrazu estetycznego. Ekspresjoniści więc koncentrowali się na tym co spontaniczne, mroczne, trudne do prostego zwerbalizowania. Do psychicznej sfery życia odwoływali się także twórcy innego trendu artystycznego, mianowicie Surrealizmu. Za najważniejszą siłę twórczą w człowieku uznawali oni wyobraźnię. Materią poetycką są elementy świata rzeczywistego. Zasadą surrealizmu są swobodne, niezwykłe skojarzenia przedmiotów, zjawisk, osób. Niezwykle ważnym trendem artystycznym był Futuryzm. Podstawową jego ideą było spojrzenie kierowane w przyszłość. W jego imię należy w sposób radykalny rozprawić się z przeszłością i jej reliktami: starą literaturą, dziełami sztuki, muzeami. Jednocześnie zerwać z dotychczasową moralnością. Nurtem artystycznym, którego twórcy nawiązywali do językowych eksperymentów był Dadaizm. Dadaiści negowali wszystko wokół, a zwłaszcza twórców i ich dzieła. Jedyne, co pozostaje, to nieustanna, totalna kpina. Życie i twórczość jest tylko zabawą i przypadkiem, to przekonanie znalazło wyraz w proponowanej przez dadaistów metodzie twórczej. Polegała ona na wrzuceniu do kapelusza pociętych słów, a następnie losowaniu ich i układaniu w wiersz.
