Dante Alighieri i Francesco Petrarka mieli osobne sposoby pisania o miłości. Jeden pisał z harmonią i spokojem, drugi zaś o miłości pisał jak o szaleństwie.
Dante Alighieri to włoski poeta urodzony w 1265 roku. W sonecie „Dante i Beatrycze” poeta opisuje swój ideał kobiety, którą widział zaledwie dwa razy. Mistrz pióra o miłości pisze spokojnie, jednak w pewnych sytuacjach używa wyolbrzymień, a świadczą o tym słowa :” Wszystko pięknie, na co wzrok swój skłoni”
Z tekstu wyłania sie portret dziewczyny, która wcale nie musiała być piękna, jednak dla Dantego była bóstwem, a świadczy o tym tekst : „Kto ją raz ujrzał, już jest wniebowzięty”. Pisarz w wierszu, nadaje też przyrodzie cech ludzkich. Jest to uosobienie, a mówi o tym następujący tekst: „Gdy spuści oczy, to cały świat z żalu kona”. Poeta w tym wierszu opisał anioła, którego nie chce nikomu oddać i jest mu cały czas wierny.
Francesco Petrarka to włoski pisarz urodzony w 1304 roku. Jego życiową wybranką była Laura, do której żywił niesamowite uczucie, jakiem jest miłość. Napisał o niej ponad 300 sonetów. Wszystkie tak samo romantyczne ja sonet sto trzydziesty drugi. Petrarka pisze o miłości jak o szaleństwie, jak o czymś nienormalnym. Poeta w wierszu zadaje sobie pytania, na które trudno odpowiedzieć. „Jeśli samochcąc płone- czemu płacze?”. Petrarka zadął takie pytania, na które tylko on zna odpowiedzi.
Pisarz używa tez w wierszu oksymor, kore zaprzeczają znaczeniu danego słowa, a świadczy o tym tekst:”O śmierci żywa, radosna rozpaczy”. Dobrze wiemy, że śmierć nie może być żywa, a rozpacz radosna. Francesco przyznaje się, że nie wie czego pragnie, jednak wydaje mi się że chce być znowu w ramionach kochanki.
Dante i Francesco są to wielcy pisarze, każdy z nich miał swoją miłości, której poświęcił swoje wiersze. Jednakże Petrarka pisze o szaleńczej miłości, co mi sie najbardziej podoba w jego wierszach.Natomiast w sonetach Dantego podoba mi sie harmonia, której brakuje Petrarce.
