SOFIŚCI O WYCHOWANIU
Sofiści byli filozofami i nauczycielami przygotowującymi obywateli do życia publicznego poprzez nauczanie retoryki, polityki, filozofii, etyki; działali głównie w Atenach w VI-IV w pne. W zainteresowaniu ich był człowiek uznany za „miarę wszechrzeczy”. Głosili sensualizm i relatywizm w filozofii. Stali się pewnego rodzaju zaczynem w procesie demokratyzacji. Nie tworzyli szkół, uczyli doraźnie i to raczej młodzież dojrzałą i dorastającą. uczyli tego co najważniejsze i najadekwadniejsze. Należy uważać ich za prekursorów wiedzy psychologicznej. Występowali z rewolucyjn twierdzeniem , że w życiu nie są ważne wrodzone cnoty czy ingerencja bogów lecz odpowiednie nauczanie. Uważali, że rozwojem człowieka można kierować i że najlepiej robi to on sam. Za sprawą Sofistów upowszechniło się przekonanie, że wszelka mądrość i dzielność są wyuczone (podobnie jak sprawność i umiejętności techniczne) i że każdy „naturalnie wolny” powinien zadbać o należyte wychowanie. Przygotowywali młodych ludzi do działalności politycznej. Traktowali swoje umiejętności jako dobry interes, ponieważ za naukę brali pieniądze. Kiedy ich wiedz stała się zbędna, a bardziej niebezpieczna ze względów politycznych, zostali wypędzeni z Aten. W nauczaniu stosowali mat. akuszeryjną – pytając ucznia pomagamy mu właściwie , dobrze odpowi.
SYSTEM WYCHOWAWCZY
Platon – filozof grecki uważał, że człowiek poznanie świata zawdzięcza swemu ciału. Rozróżniał świat realny – ten który poznajemy za pomocą zmysłów i idealny – dostępny tylko dla naszego umysłu, niedostępny dla zmysłów. Uważał, że każdy podmiot w świecie realnym ma swój wzór w świecie idealnym.
Arystoteles – filozof grecki, uczeń Platona, (idealista i materialista). Wyróżniał formę ważniejszą i materialną. Wyznawał model społeczeństwa klasowego. Mówił, ze słabe dzieci trzeba zabijać. Zabraniał prawa do kształcenia kobiet, klas niższych. Stworzył model państwa idealnego. Przyznaje państwu prawo do kierowania wychowania obywateli, ale bardziej od Platona szanuje ich swobodę indywidualną. Opierał się on na praktyce greckiej, uwzględniając warstwę obywateli wolnych, która się poddawała sprawom publicznym i na niewolników, na ich pracę fizyczną patrzył pogardliwie. Twierdził, że obywatele stają się normalnymi poprzez: przyrodzenie, przyzwyczajenie, rozum i na tym opiera się wychowanie. Do czynników wychow. zaliczał: ruch, zimno przebywanie (przebywanie), wstrzemięźliwość od rzeczy złych, czytanie, pisanie, gimnastyk, muzykę i rysunek.. Pisał o wieku małżonków, o karmieniu piersią, o rozwoju dzieci.
WYCHOWANIE SPARTAŃSKIE
I ATEŃSKIE.
Wychowanie spartańskie było podporządkowane celom militarnym.
8 – 12 lat – gry i zabawy
13–16 lat – przygotow. do służby wojskowej
17-21 lat – pomoc w służbie wojskowej
22-23 lata – służba wojskowa.
Wychowanie Ateńskie – kalokagathia (dobro i piękno), dbałość o wszechstronny rozwój.
8 – 14 lat szkoła prywatna
15 – 16 lat – palestra (boisko sportowe) to
zajęcia z wf, logiki i matematyki.
17 – 19 lat – gimnazjum (stadion) szkoła
społeczna
19 – 20 lat eufebia (służba wojskowa.
