Jest to wiersz z XV w. Ma formę bezpośredniej wypowiedzi Matki Boskiej użalającej się na swoją tragedię – śmierć Jezusa. Swoje cierpienia kieruje najpierw do wszystkich ludzi oglądających ukrzyżowanie Chrystusa, potem żali się umierającemu synowi, wreszcie zwraca się do wszystkich matek najbardziej rozumiejących utratę dzieci, by podzieliły z nią jej tragedię. Wiersz nie tylko przypomina ukrzyżowanie Chrystusa znane z Biblii, ale ma sens ponadczasowy, gdyż wyraża to, co czuje każda matka w podobnej sytuacji.
Już w starożytnej literaturze nawiązywano do cierpień osób, które utraciły swoich najbliższych. Przykładami na to mogą być mity o Niobe, o Demeter i Persefonie oraz z nieco późniejszych utworów „Antygona” Sofoklesa.
