W literaturze polskiej i światowej istnieje wiele utworów, które swym przesłaniem, treścią bądź budową są do siebie podobne jak również mają pewne cechy odmienne. Jednym z takich przykładów może być utwór „Hymn” Juliusza Słowackiego i sonety krymskie Mickiewicza.
Sądzę, że te dzieła maja wiele wspólnego.
W sonetach jak zarówno i w „Hymnie” została opisana przyroda i krajobrazy- miejsca, w których przebywają poeci. To okolice znajdujące się poza granicami ich ojczystego kraju. Kuszą one swą pięknością, oryginalnością, różnorodnością roślin i obiektów widowiskowych, jednak nie potrafią zaspokoić swą wyjątkowością patriotów.
Mickiewicz i Słowacki piszą swe utwory w bardzo podobnych miejscach. Pierwszy na oceanie zaś drugi na morzu nad Aleksandrią. Nawet pora dnia jest taka sama. To zachód słońca, który wyzwala w człowieku wiele rozważań na temat życia i wielu innych rzeczy. Potrafi on wzbudzić w każdej osobie nie tylko sporo myśli, lecz także wenę twórczą, pole do popisu i do działania.
Obydwaj poeci piszą na emigracji co oznacza, że w ich utworach są ukazane w większości takie same bądź zbliżone uczucia. Głównym jest tęsknota za ojczyzną do której powrót niestety jest niemożliwy. Owa tęsknota potęguje uczucie ogromnego smutku, żalu, rozpaczy i utraty nadziei na powrócenie na jej łono. Mickiewicz w szczególny sposób ukazuje to w sonecie „Stepy akermańskie”, gdzie w ciszy stara się usłyszeć głos z Litwy i znak na to, że może się zawrócić i znów pojawić się w miejscu, w którym pragnie być. Niestety czekanie okazuje się daremne a w poecie powoli zaczyna uwidaczniać się rezygnacja. To samo dzieje się ze Słowackim w „Hymnie”. Twierdzi, że nawet modlitwa dziecka nie jest w stanie pomóc.
Tak jak wspomniałam wyżej utwory Słowackiego i Mickiewicza sporo łączy jednakże są także i czynniki, które różnią te dzieła.
Do owych różnic mogę zaliczyć między innymi to, że w Mickiewiczowskich utworach nie jest aż tak widoczna rozpacz i wiele innych uczuć towarzyszących załamanemu patriocie jak w dziele Słowackiego. Można powiedzieć, że Mickiewicz bardziej skrywa te uczucia.
Poza tym w „Hymnie” występuje monolog zaś w sonetach „Widok gór ze stepów Kozłowa” czy też „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale” widoczny jest dialog między dwoma osobami: Mirzą i Pielgrzymem. Sonety są tak jakby pamiętnikiem, który pisał Mickiewicz podczas swej długoletniej emigracji. Tej cechy nie widać w „Hymnie” Słowackiego.
Reasumując poszczególne argumenty mogę stwierdzić, że sonety krymskie Adama Mickiewicza i utwór „Hymn” Juliusza Słowackiego wykazują wiele podobieństw oraz różnic.
