Na wstępie warto się zastanowić nad znaczeniem określenia dzieło uniwersalne.
Biblia jest to książka adresowana do wszystkich. Każdy, niezależnie od narodowości i wykształcenia, ma możliwość zrozumienia treści, zinterpretowania jej we właściwy sposób i zdobycia wiedzy. Jej przesłania zawsze będą takie same. Tak wiec możemy stwierdzić, iż jest ona dziełem uniwersalnym i ponadczasowym.
Biblia (obok literatury antycznej) jest jednym z dwóch najważniejszych źródeł naszej kultury, z niej wyrasta światopogląd, system wartości i ocen, bogactwo literatury i sztuki kręgu śródziemnomorskiego.
Stała się ona źródłem motywów dla pokoleń rzeźbiarzy, malarzy, pisarzy i kompozytorów. Jest skarbnicą wzorców osobowych i postaw; fabuł anegdot i wątków, motywów, symboli i alegorii, frazeologii i stylistyki. Biblia zawiera przeogromny ładunek prawdy o człowieku. Ma on w sobie tragizm, nadzieję, piękno i sens. Dostarcza ludzkiemu poznaniu i twórczości obfitego pokarmu. Stąd tak zależna od Biblii jest literatura i sztuka. Trzeba zauważyć w Biblii jej wartości literackie i piękno, które ujmują za serce. P. Claudel porównał Biblię – pod tym względem – do wspaniałej budowli. Jakiż dom można porównać z Pismem św., będącym świątynią Bożej myśli. Nie jest to więc bezładny stos malowniczych dokumentów poszczepianych tu i ówdzie „proroczymi błyskawicami”, ale swoistego rodzaju cud architektury, pomnik znaczeń, którego części łączy niezrównana sztuka. Ale jest tam jeszcze coś więcej: jakaś głębia, jakiś nimb, odblask, tchnienie, jakaś obecność… I chyba tylko Bożym natchnieniem można tłumaczyć fakt, że Biblia wnosi do kultury ludzkiej niezastąpione elementy twórcze, wartości nieprzemijające.
Niezwykłość „Biblii” polega na tym, że przekazuje ona tylko jeden system filozoficzno-moralny wypowiedziane w różnym czasie, przez różnych ludzi, w różnych formach. „Biblia” jest księgą nad księgami, gdyż nie jest jednolitą, pojedynczą księgą, lecz zbiorem pism, bardzo urozmaiconych pod względem gatunkowym. Nazwy tych gatunków nie są nam obce, znamy je z różnych przekazów literackich powstałych w różnych epokach.Tylko w Polsce jest obecna we wszystkich epokach: w średniowieczu – „Bogurodzica”, w renesansie – „Kazania” ks. Skargi,” w baroku wielka popularność ” psalmów”, w oświeceniu -” kolędy” Karpińskiego, w romantyzmie – „Balladyna”, w pozytywiźmie – „Quo vadis”, w Młodej Polsce -” poezje” Staffa, w XX w. – „Mistrz i Małgorzata”. Pismo Święte jest piękne i jednocześnie uniwersalne, gdyż łączą się tu wszystkie gatunki literackie: od opowiadań, listów i hymnów, przez pieśni i ody do psalmów.
Pismo Święte miało i ma ogromny wpływ na piśmiennictwo polskie, oraz w różny sposób inspiruje literaturę. Swoje miejsce w literaturze polskiej odnajdują też symbole religijne, funkcjonujące w całej europejskiej kulturze takie jak: krzyż,znak męki i hańby, staje się znakiem zmartwychwstania i zbawienia . Na potwierdzenie, że Biblia jest księgą uniwersalną niech będzie fakt, że jest wielką opowieścią o człowieku, o jego pierwszych uczuciach, o złożoności natury człowieczej, o jego namiętnościach. Pokazuje ludzki błąd i ludzką znakomitość, tłumaczy najbardziej ludzkie lęki i przedstawia pozytywne postawy. Daje odpowiedzi na pytania o powstaniu życia i o Bogu, o śmierci i o prawdzie a także, kształtuje oblicze duchowe człowieka.
O ponadczasowości świadczy miedzy innymi Dekalog. Na jego podstawie spisano prawa światowe, bowiem dziesięć przykazań bożych jest najważniejszym spisem zasad, których każdy człowiek powinien przestrzegać, aby być dobrym obywatelem.
Uważam, że Biblia jest dziełem uniwersalnym i ponadczasowym ponieważ, obok treści religijnej SA problemy nurtujące niezliczone pokolenia ludzi, żyjących zarówno zarówno dawnych czasach jak i dziś. Ukazuje prawdziwy sens cierpienia, pochwala takie wartości jak: miłość, współczucie, uczciwość, praca. Posiada w sobie wiele mądrości życiowej, która była aktualna w czasach współczesnych Jezusowi, ale również i obecnie pomaga człowiekowi dokonywać wyborów i czerpać z niezmiernych wzorców. Zawiera ponadczasowe wartości aktualne dla współczesnego człowieka.
