Od wieków ludzie poszukuja recepty na życie, „złotego środka”, ktory ułatwiłby im tę „ziemską drogę”. Jedni realizuja sie poprzez gorliwa modlitwe i zycie z Panem Bogiem, inni zas oddajac sie hulankom korzystaja z doczesnego szczescia. W dobie renesansu wielu tworcow rozpisywalo sie na temat idealu czlowieka, jakie cechy powinien posiadac i czym kierowac sie w zyciu.
Zacznę od Mikolaja reja i jego dziela „Żywot człowieka poczciwego”. Jest to utwor parenetyczny, czyli propagujacy pewien typ osobowosci, ktory ma byc wzorem cnót dla czytelnikow wspolczesnych autorowi. w tym przypadku ideałem jest szlachcic, właściciel dóbr ziemskich, wiodacy prawy i spokojny tryb życia. Rej podaje wiele pouczeńjak wychowywac mlodego czlowieka. Autor kładzie nacisk na wiek dojrzaly. Według niego szlachectwo to nie tylko powód do chwały i wyróznienie, ale obowiazek, ktory naklada czlowiekowi herb, powinność wobec ojczyzny i szereg cnót. Rej pokazuje to takze prezentujac scenki negatywne. Wysmiewa naśladowcow obcej mody, pretensjonalnosc i snobizm szlachcicow zapatrzonych na inne kraje. Proponuje on szlachcicowi spokojny tryb zycia w posiadlosci wiejskiej, korzystania z wszelkich dobr, jakie przynosza kolejne pory roku (zbior owocow jesienia, rybołóstwo, a zima polowania…). Rej nie stroni od analizowania kwestii zycia czlowieka (dobor malzonkow, praca, rozrywka, obowiazki obywatelskie). Poczciwy ziemianin prowadzi pogodny tryb zycia, nie boi sie starosci ani smierci. Ksiega pierwsza opowiada o mlodosci, kladzie nacisk na wychowanie, moralność i obyczajowosc. Oszczędność, rzemioslo rycerskie, pokora wobec niewygodności życia-to nauka otrzymana w wojsku-zdaniem Reja wiele wnosi w zycie mlodego szlachcica, przyszlego męża i ojca. Ksiega druga-szlachcic powinien byc cnotliwy. Szlachectwo bowiem zależy od życia a nie urodzenia. Nie należy być pysznym, egoistycznym i trzeba dbać o wartości moralne. Ksiega trzecia to suma rozwazan nad dostojeństwem, powaga wieku starczego, ktory otoczony jest czcią, szacunkiem-jest autorytetem i doradca.
Wielki poeta doby renesansu Jan Kochanowski również wyrażał ideały życiowe. Czynił to za pomocą m. in. swoich wspanialych fraszek i pieśni. Autor przestrzega przed popadaniem w skrajność, dystans przed szczęściem i nieszczęściem. Należy cieszyc sie zyciem i nie myslec o smierci, ktora i tak dopadnie kazdego. Dni spędzać wesolo i pogodnie. Człowiek powinien zostawic cos po sobie potomnym- jest to antyczny stosunek do życia. O tym wszystkim dowiadujemy sie z pieśni pt.: „Stateczny umysł…”.
Z kolei „Patrzaj jak śnieg po gorach się bieli…” to refleksja nad przemijajacym życiem. Nie należy poddawac się losowi ale przeciwstawiac sie nieszczęściu. Jeśli człowiek sam sobie pomaga to Bóg go chroni. Autor ukazuje tutaj równieżnietrwałość ludzkich dokonań i życia. Należy pogodnie, śmieło i zwiarą w dobro, iść przez życie.
Podsumowując. Ideał człowieka renesansu to dobry inteligentny człowiek śmiało patrzący w przyszłość, umiejący cieszyć się życiem. Szlachcic świadomy swych obowiązkow, honorowy, patriota.
Moim zdaniem tak jak i w renesansie tak i dziste cechy są bardzo ważne. Ludziom dobrym i pogodnym łatwiej sie żyje wśród grona przyjaciół, w szczęściu i radości.
