Aleksander Fredro urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, która dzięki gospodarności ojca wzbogaciła się i uzyskała austriacki tytuł hrabiowski. Fredro kształcił się w domu. W 1809 r. na ochotnika wstąpił do szeregów dowodzonych przez księcia Józefa Poniatowskiego i wziął udział w wyprawie Napoleona na Moskwę. Za bohaterską postawę otrzymał krzyż Virtuti Militari oraz order Legii Honorowej. Doświadczenia wojenne przedstawił w pamiętniku „Trzy po trzy” oraz kilku komediach,Zofin. w „Damach i huzarach”. W 1828 r. Fredro poślubił , Geę Skarbkową. W powstaniu listopadowym udziału nie wziął, ponieważ miał do niego stosunek niechętny. Jednakże uczuciom patriotycznym dał wyraz w pracach Obywatelskiego Komitetu Pomocy dla Powstania, który został utworzony we Lwowie. W latach 1832-1848 brał czynny udział w życiu polityczno-społecznym Galicji, pełniąc liczne funkcje w reprezentacjach samorządowych i rządowych, m.in. w Sejmie Stanowym.
Fredro nie pisał regularnie: były okresy płodne i okresy milczenia. Najdłuższą przerwę spowodowało poczucie rozminięcia się z romantyzmem
emigracyjnym i ostra krytyka dzieł pisarza przez romantyków. S. Goszczyński zarzucał pisarzowi kosmopolityzm i nie dopatrzył się w jego twórczości ducha narodowego. W latach 1818-1835 powstały takie dzieła Fredry, jak „Pan Geldhab”, „Mąż i żona”, „Cudzoziemczyzna”, „Pan Jowialski”, „Śluby panieńskie”, „Zemsta”, „Dożywocie”. W okresie milczenia Fredro pisał niewiele i nic nie publikował. Drugi okres twórczy to lata 1855-1868. Powstają wówczas takie sztuki, jak „Wielki człowiek do małych interesów”, „Co tu kłopotu!”, „Ożenić się nie mogę”, „Rewolwer”, „Godzien litości”. W utworach tych poeta położył nacisk na bogacenie się ludzi reprezentujących nowe społeczne siły oraz zmienił technikę komponowania postaci. Fredro był także twórcą poematów, bajek („Paweł i Gaweł”, „Małpa w kąpieli”), opowiadań i aforyzmów.
Zmarł w okresie, gdy wyrosło nowe pokolenie, które mało go znało. Hołd jego talentowi oddali jednak potomni. Sztuki Fredry, często wystawiane, zyskały dużą popularność. Prochy ich twórcy spoczywają w kościele w Rudkach koło Lwowa, dawniej posiadłości Fredry.
