Od zarania dziejów człowiekowi towarzyszą zwierzęta, które pełnią prozaiczne role w życiu, jak i są natchenienim dla artystow. Są one z ludźmi od wielu tysiecy lat, o czym świadczą rysunki naskalne w jaskiniach np. w jaskini Lescaux we Francji, czy też w Altamirze w Hiszpanii.
Według mnie jednym z najpiekniejszych zwierząt na świecie jest koń. Jego piękno dostrzegłam juz jako mala dziweczynka – w cyrku. Szlachetne oczy, długie uszy, idealna budowa, nieskazitelny głos i gęsta grzywa. A do tego tak pięknie odziane w przepełnione cekinami i brokatem jedwabne stroje. Maly, kolorowy kucyk do kochania jest marzeniem prawie każdej małej dziewczynki. Dzis uważam, że najpiękniejsze konie to te, które widzę w naturalnym środowisku. Wolne od ludzi i ich wszelkich, coraz to nowszych, idei twórczych. Wielu malarzy dostrzega ich naturalne piękno i tworzy niesamowicie realne portrety. Tak jak np. Styka czy Kossak, ktory najczęściej kojarzony jest z przepięknymi wizerunkami koni.
Pamiętam, jak pierwszy raz pojechalam do wujka w góry. Co chwilę napotykałam ogromne stada koni pasące się na wzgórzach. Niestety wujek miał tylko jednego konia. Towarzyszyl mu w pracy na roli. Wtedy koń był jedynym możliwym źródłem pomocy, ponieważ nie było ani zmechanizowanych maszyn rolniczych, ani zbyt rozwiniętych gospodarstw. Człowiek musiał szukać dodatkowej siły wśród zwierzat. Najbardziej popularne bylo zaprzęganie konia do różnych prymitywnych urządzeń. Żyje on do 35 lat, ale przy tak ciężkich pracach często chorował lub co gorsza – nie dożywają nawet 25 lat. Mimo wszystko konie naprawde są silne i wytrzymałe. Nie na darmo mówi się, że ktoś ma „końskie zdrowie”. W książce „Łysek z pokladu Idy” opisano losy konia, który przez ciągłą pracę w kopalni stracił częściowo wzrok. Ale ludzie i tak kochali go całym sercem. Dokłądnie tak, jak wspomniany wujek, kóry był bardzo przywiązany do swego towarzysza. Gdy go zabrakło, długo nie mógł dojść do siebie. Zachowywal sie tak, jakby stracił na zawsze ukochaną osobę. Podobnie jak Filip – jeden z bohaterow książki „Nasza Szkapa” Marii Konopnickiej. Pewnego dnia zastał ją martwą i doszedł do wniosku, że tylko ona podtrzymywała go na duchu.
Nawet nie wyobrażamy sobie jak dla niektorych osób konie są ważne. Wierzę w to, że pomiędzy człowiekiem a koniem może zawiązać się pewna więź. Polega ona na wzajemnym zaufaniu i zrozumieniu.
Gdy człowiek szczerze troszczy sie o zwierzaka i poswięca mu swój czas – zczasem on odwdzięcza mu się. I tak właśnie było z bohaterem starego, polskiego serialu „Karino”. Osieroconym młodym źrebakiem opiekuje sie młoda absolwentka weterynarii. Wkrotce Karino staje na torze wyścigowym i zdobywa wysokie noty. Podobny motyw byl w filmie „Cudowny koń”. Zwierze, z którego nie było praktycznie żadnego pożytku, a na torze zachowywało sie tak, że koń by sie uśmiał, dzieki czułej opiece zwykłego stajennego – stało się „championem”.
Chcialabym aby wszsycy ci ludzie, którzy mają konie tak się nim opiekowali, jak je zachwalają przy znajomych. Niektórym nie zależy na dobru konia, a jedynie na opinii społecznej. Na szczęście z takimi ludźmi robi się porządek. Istnieją różne organizacje broniące „praw zwierząt”. Ostatecznie koń potrafi wię obronić i przy złym traktowaniu może dojść do niezbyt przyjemnego kontaktu z kopytem. Jak mówi hebrajskie przysłowie: „Nie zbliżaj się do kozy z przodu, do konia z tyłu, a do głupiego z każdej strony.
„Piekne (kobiety) jak okręt, po ciemnymi gwiazdami, jak konie w galopie, jak niebo na nami” jak mówią Wilki – konie są porównywalnie piękne do kobiety, która wydawało by się że dla mężczyzny jest najpiękniejsza. Autor słów ?Nie ma nic piękniejszego niż kobieta w tańcu, koń w galopie i statek pod pełnymi żaglami? widocznie się nie mylił.
